Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.....

Κ΄ένα σάλεμα σάλεψε στα ολόβαθα του νου τους
Και στην καρδιά τους μιά φωνή, κ΄έτσι η φωνή μιλούσε.
«Στρατιώτες και σπαθάρηδες, τουρμάρχες και σεργέντες,
του Λογοθέτη οι σύντροφοι, του βασιλιά οι νομάτοι,
χαρά σ’έσας κι αλλοίμονο σ’ έσας του ξένου διώχτες!
Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.»…


Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Πρώτος.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Τον έστειλαν στην κρεμάλα οι Άγγλοι 14 Μαρτη 1957, γιατί είθελε, λέει νάναι λεύτερος)

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Βερέμης - Ταλεϋράνδος

Είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία οι διάφοροι εθνοφοβικοί και ελληνοφοβικοί να ξεφουρνίζουν διάφορες ρήσεις καί αποφθέγματα διαφόρων συγγραφέων, πολιτικών, κοινωνιολόγων κατά προτίμηση από την Δύση. Θέλουν να μας δείξουν πόσο είναι ευρυμαθείς και Ευρωπαίοι. Σε αντίθεση με εμάς τους "Ελληνάρες" βοσκούς, κηπουρούς και καπετάνιους που ακόμη επιμένουμε στην σοφία των Ελλήνων. Δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα ο αγαπητός και συμπαθέστατος Βερέμης. Αν δεν έγραφε και άφηνε γένια θα ήταν ένας πραγματικά ωραίος και νόστιμος Άγιος Βασίλης που θα χάριζε χαρά και ευτυχία σε παιδιά και μεγάλους.

Ο "σοφός" Βερέμης σε ένα περισπούδαστο άρθρο στην Καθημερινή (23/11/08) δανείστηκε τον Ταλεϋράνδο για να αναπτύξει με άφθονη οίηση τα "Περί πλειοδοσίας και μειοδοσίας". Κατά τον Βερέμη: "
Την πατριωτική πλειοδοσία ο Ταλεϋράνδος περιέγραψε με τη γνωστή ρήση που τη θέλει το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων". Δεν ξέρουμε και ούτε έχει σημασία αν ο Ταλεΰράνδος την είπε πρώτος ή ο Εγγλέζος συγγραφέας Σάμουελ Τζόνσον αυτό ας το βρει ο "σοφός". Η πλέον γνωστή ρήση του Ταλεϋράνδου είναι: "Η προδοσία είναι θέμα ημερομηνίας"

Αυτό που πράγματι έχει σημασία είναι η επιλογή Βερέμη. Διάλεξε τον Ταλεϋράνδο για να χαρακτηρίσει έμμεσα τους πατριώτες σαν απατεώνες. Η επιλογή του είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε ατυχής. Ο Ταλεύράνδος υπήρξε ο μεγαλύτερος απατεώνας της πολιτικής που πέρασε απο την ευρωπαϊκή σκηνή. Γεννήθηκε αριστοκράτης. Πέρασε στην Γαλλική Επανάσταση, για να την κοπανίσει όταν είδε τα δύσκολα. Επέστρεψε με το Διευθυντήριο. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα για να τον προδώσει. Ο Ναπολέων τον αποκάλεσε: "μεταξωτές κάλτσες γεμάτες σκατά" που ο Ταλεϋράνδος, όταν ο Ναπολέων είχε κλείσει την πόρτα πίσω του, την σχολίασε:"Κρίμα που ένας τόσο μεγάλος άνδρας έχει ανατραφεί τόσο άσχημα". Υπηρέτησε τους Βουρβόνους για να τους πουλήσει. Η καριέρα του ήταν γεμάτη μίζες, λαμόγιες και προδοσίες της Γαλλίας. Τα έπιανε απο τους Αυστριακούς, από του Γερμανούς πρίγκιπες και πήγε να τα πάρει και από τους Αμερικανούς, η γνωστή υπόθεση "ΧΥΖ" αλλά δεν του κάθισε. Ητανε πραγματικά ένα πουλημένο τομάρι. Ακόμη και ο Κίσινγκερ κρατεί απόλυτα επιφυλακτική θέση όσον αφορά το πρόσωπο του.

Ελπίζουμε ο Βερέμης να μνημόνευσε μόνο την ρήση του Ταλεϋράνδου και να μην είναι το πρότυπο του, το μοντέλο του και το παράδειγμα προς μίμηση.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Λόγος Μπαράκ Ομπάμα μετά την Ορκομωσία


Ο λόγος του Μπαράκ Ομπάμα μετά την ορκωμοσία του(κλικ).

Στα Αγγλικά(κλικ)

Σχόλιο: Σκεφτείτε για λίγο. Έλληνας πολιτικός έλεγε τα ίδια ή περίπου τα ίδια. Θα είχε πιάσει ομαδική υστερία όλους τους Ελληνοφοβικούς από τον Μπίστη μέχρι την Δαμανάκη, απο την Διαμαντοπούλου μέχρι τον Χατζηγάκη και οι διαφοροι τηλεμαϊντανοί παρέα με τους εφημεριδογράφους θα χτυπιοντουσαν ομαδικά σαν υστερικές πουτάνες. Σταυρώστε τον.
Χώρια που η αντιπολίτευση θα ούρλιαζε εκλογές....

Συμπολίτες μου,

Στέκομαι σήμερα εδώ, με ταπεινότητα απέναντι στην αποστολή που έχουμε μπροστά μας, με ευγνωμοσύνη για την εμπιστοσύνη που μου δείξατε, με το πνεύμα προσηλωμένο στις θυσίες των προγόνων μας. Ευχαριστώ τον Πρόεδρο Μπους για τις υπηρεσίες του στο έθνος, καθώς και για τη γενναιοδωρία που επέδειξε και τη συνεργασία που προσέφερε κατά τη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου.

Σαράντα τέσσερεις Αμερικανοί έχουνε πλέον δώσει τον προεδρικό όρκο. Τα λόγια αυτά εκφωνήθηκαν κατά τη διάρκεια πλημμυριδών ευημερίας και με τη νηνεμία της ειρήνης. Ωστόσο, ο όρκος ενίοτε δόθηκε με τον ουρανό συννεφιασμένο και με άγριες καταιγίδες. Εκείνες τις στιγμές, η Αμερική συνέχισε τον δρόμο της όχι μόνο χάρη στην ικανότητα ή το όραμα αυτών που κατείχαν τα ανώτερα αξιώματα, αλλά διότι Εμείς ο Λαός μείναμε πιστοί στα ιδανικά των προγόνων μας και διαφυλάξαμε τα ιδρυτικά μας κείμενα.

Έτσι συνέβη. Έτσι πρέπει να συμβεί και με αυτή τη γενιά Αμερικανών.

Ότι είμαστε εν τω μέσω μιας κρίσης είναι πλέον ξεκάθαρο. Το έθνος μας είναι σε πόλεμο, ενάντιο σε ένα πολυδαίδαλο δίκτυο βίας και μίσους. Η οικονομία μας είναι σοβαρά αποδυναμωμένη, εξαιτίας της απληστίας και της ανευθυνότητας ορισμένων, μα κι εξαιτίας της συλλογικής μας αδυναμίας να λάβουμε σκληρές αποφάσεις και να προετοιμάσουμε το έθνος για μία νέα εποχή. Σπίτια χάθηκαν· θέσεις εργασίας εξανεμίστηκαν· επιχειρήσεις κατέρρευσαν. Η υγειονομική μας περίθαλψη είναι υπερβολικά δαπανηρή· τα σχολεία μας ανεπαρκή· και καθημερινά καταδεικνύεται όλο και πιο περίτρανα ότι οι τρόποι που χρησιμοποιούμε την ενέργεια ενισχύουν τους αντιπάλους μας και απειλούν τον πλανήτη μας.

Αυτοί είναι οι δείκτες της κρίσης που μπορούν να μετρηθούν με στατιστικά στοιχεία. Λιγότερο μετρήσιμος, αλλά όχι λιγότερο βαθύς είναι ένας κλονισμός της εμπιστοσύνης σε ολόκληρη την επικράτειά μας ―ένας επίμονος φόβος ότι η παρακμή της Αμερικής είναι αναπόδραστη, και ότι η επόμενη γενιά θα πρέπει να μειώσει τις προσδοκίες της.

Σήμερα, σας λέω ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι πραγματικές. Είναι σοβαρές και είναι πολλές.

Δεν θα ξεπεραστούνε εύκολα ούτε σε λίγο καιρό. Αλλά μάθε αυτό, Αμερική ― θα ξεπεραστούν. Τούτη τη μέρα, είμαστε μαζεμένοι εδώ γιατί επιλέξαμε την ελπίδα αντί για τον φόβο, την ενότητα των σκοπών αντί για την έριδα και τη διχόνοια.

Τούτη εδώ τη μέρα, βάζουμε τέλος στις ευτελείς αιτιάσεις και τις ψευδείς υποσχέσεις, τις αλληλοκαταγγελίες και τα ξεφτισμένα δόγματα, που για τόσο καιρό κατέπνιξαν την πολιτική μας ζωή.

Εξακολουθούμε να είμαστε ένα νεαρό έθνος, όμως όπως λέει η Γραφή, ήρθε ο καιρός να αφήσουμε στην άκρη «τα του νηπίου». Ήρθε ο καιρός να επιρρώσουμε το προαιώνιο πνεύμα μας· να αναδεχθούμε την πιο καλή ιστορία μας· να προαγάγουμε το πολύτιμο αυτό δώρο, τούτη την ευγενή ιδέα, που πέρασε από γενιά σε γενιά: τη θεόδοτη υπόσχεση πως όλοι είναι ίσοι, όλοι είναι ελεύθεροι και όλοι δικαιούνται μια ευκαιρία να επιδιώξουν την ευτυχία τους στην πληρότητά της.

Καθώς αναγνωρίζουμε το μεγαλείο του έθνους μας, συνειδητοποιούμε ότι το μεγαλείο δεν είναι ποτέ κάτι το δεδομένο. Πρέπει να κερδηθεί. Στην πορεία μας δεν βολευτήκαμε με ευκολίες ούτε αρκεστήκαμε σε συμβιβαστικές λύσεις. Το μονοπάτι μας δεν ήταν για τους ολιγόκαρδους ―γι’ αυτούς που προτιμούν αντί για τη δουλειά τη σχόλη ή που αποζητούν μόνο τις ηδονές του πλούτου και της φήμης. Αντίθετα, ήταν αυτοί που ανέλαβαν κινδύνους, που παρήγαγαν έργο, που έφτιαξαν πράγματα ―εκ των οποίων κάποιοι δοξάστηκαν, μα που οι πιο πολλοί ήτανε άνδρες και γυναίκες αφανείς στον μόχθο τους― αυτοί ήταν που μας οδήγησαν στο μακρύ και κακοτράχαλο μονοπάτι προς την ευημερία και την ελευθερία.

Για εμάς ήταν που μάζεψαν τα λιγοστά τους εγκόσμια υπάρχοντα και ταξίδεψαν ωκεανούς σε αναζήτηση μιας νέας ζωής.

Για εμάς ήταν που ίδρωναν στις φάμπρικες και εγκαταστάθηκαν στη Δύση· που υπέστησαν τα ραπίσματα του μαστιγίου και όργωσαν τη σκληρή γη.

Για εμάς ήταν που πολέμησαν και πέθαναν, σε μέρη σαν το Κόνκορντ και το Γκέτυσμπεργκ· τη Νορμανδία και το Κε Σαν. Ξανά και ξανά, αυτοί οι άνδρες και αυτές οι γυναίκες μόχθησαν και θυσιάστηκαν και δούλεψαν μέχρι τα χέρια τους να ζαρώσουν, ώστε εμείς να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Είδαν την Αμερική σαν κάτι το μεγαλύτερο απ’ το άθροισμα των ατομικών μας φιλοδοξιών· κάτι το μεγαλύτερο απ’ όλες τις διαφορές στην καταγωγή, τον πλούτο ή τη φατρία του καθενός μας.

Αυτή την πορεία είναι που συνεχίζουμε σήμερα. Εξακολουθούμε να είμαστε το έθνος με τη μεγαλύτερη ευημερία και ισχύ στην Γη. Οι εργαζόμενοί μας δεν είναι λιγότερο παραγωγικοί απ’ ό,τι ήταν όταν άρχισε αυτή η κρίση. Τα μυαλά μας δεν είναι λιγότερο εφευρετικά, τα αγαθά και οι υπηρεσίες μας δεν είναι λιγότερο χρήσιμα απ’ ό,τι ήταν πριν μια εβδομάδα ή ένα μήνα ή ένα χρόνο. Η ικανότητά μας παραμένει αμείωτη. Αλλά ο καιρός που στεκόμασταν αδρανείς, που προστατεύαμε τα στενά μας συμφέροντα και αναβάλλαμε επώδυνες αποφάσεις ― αυτός ο καιρός έχει αναμφίβολα παρέλθει. Ξεκινώντας από σήμερα, πρέπει να ανασηκωθούμε, να αποτινάξουμε από πάνω μας τη σκόνη και να ξεκινήσουμε και πάλι τη δουλειά για το ξαναχτίσιμο της Αμερικής.

Διότι παντού όπου κοιτάξουμε, υπάρχει δουλειά να γίνει. Η κατάσταση της οικονομίας καθιστά αναγκαία τη δράση ―αποφασιστική και γρήγορη. Και θα δράσουμε. Όχι μόνο προς δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης, άλλα θέτοντας νέα θεμέλια για την ανάπτυξη. Θα χτίσουμε τους δρόμους και τις γέφυρες, τους ηλεκτρικούς πυλώνες και τις ψηφιακές γραμμές που τροφοδοτούν το εμπόριό μας και μας κρατούν ενωμένους.

Θα αποκαταστήσουμε την επιστήμη στη θέση που της αρμόζει, και θα αξιοποιήσουμε τα θαύματα της τεχνολογίας ώστε να βελτιώσουμε την ποιότητα της υγειονομικής περίθαλψης και να μειώσουμε το κόστος της. Θα εκμεταλλευτούμε τον ήλιο και τους ανέμους και το έδαφος για να δώσουμε ενέργεια στα αυτοκίνητα και τα εργοστάσιά μας. Και θα μεταμορφώσουμε τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας, ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις μιας νέας εποχής. Αυτά όλα μπορούμε να τα κάνουμε. Και αυτά όλα θα τα κάνουμε.

Τώρα, υπάρχουν κάποιοι που αμφισβητούν την κλίμακα των φιλοδοξιών μας ―που υποστηρίζουν ότι το σύστημά μας δεν μπορεί να σηκώσει πολλά μεγάλα σχέδια. Δεν έχουν γερή μνήμη. Γιατί λησμόνησαν τι έχει ήδη κάνει τούτη εδώ η χώρα· τι μπορούν να πετύχουν ελεύθεροι άνδρες κι ελεύθερες γυναίκες όταν η φαντασία ενώνεται με την προσήλωση σ’ έναν κοινό σκοπό, κι όταν η χρεία ενώνεται με το θάρρος.

Αυτό που οι κυνικοί αδυνατούν να κατανοήσουν είναι ότι το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους μετατοπίστηκε ―ότι τα κονισαλέα πολιτικά επιχειρήματα στα οποία αναλωθήκαμε για τόσο καιρό δεν έχουνε πια πεδίο εφαρμογής. Το ερώτημα που τίθεται σήμερα έχει πάψει να είναι το αν η κυβέρνησή μας είναι υπερβολικά μεγάλη ή υπερβολικά μικρή, αλλά εάν δουλεύει ―εάν βοηθά οικογένειες να βρουν εργασία με αξιοπρεπή μισθό, περίθαλψη που να μπορούν να την πληρώσουν, σύνταξη που να διαφυλάσσει την αξιοπρέπειά τους. Εκεί που η απάντηση είναι ναι, σκοπεύουμε να συνεχίσουμε. Εκεί που η απάντηση είναι όχι, τα προγράμματα θα διακοπούν. Και όσοι από εμάς διαχειριζόμαστε τα χρήματα του κοινού θα λογοδοτήσουμε ―για το αν τα ξοδέψαμε με σύνεση, για το αν ανατρέψαμε κακές συνήθειες, και αν ενεργήσαμε στα φανερά. Διότι μόνο τότε μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη ζωτική εμπιστοσύνη μεταξύ ενός λαού και της κυβέρνησής του.

Το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας δεν είναι αν η αγορά είναι μια δύναμη με θετικά ή με αρνητικά αποτελέσματα. Η ικανότητά της να γεννά πλούτο και να διευρύνει την ελευθερία είναι ασυναγώνιστη, όμως η παρούσα κρίση μάς θύμισε ότι δίχως μια προσεκτική εποπτεία, η αγορά μπορεί να διολισθήσει κατά τρόπο ανεξέλεγκτο ―και ότι ένα έθνος δεν μπορεί να ευημερεί για πολύ όταν ευνοεί μόνο τους πλούσιους. Η επιτυχία της οικονομίας ήταν ανέκαθεν εξαρτημένη όχι απλώς απ’ το μέγεθος του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος μας, αλλά απ’ την εύρος διάχυσης της ευημερίας μας· από την ικανότητά μας να απλώνουμε τις ευκαιρίες σε κάθε καρδιά που τις ζητάει ―όχι από φιλανθρωπία, αλλά επειδή αυτό αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο προς το κοινό αγαθό μας.

Όσο για την κοινή άμυνά μας, απορρίπτουμε ως ψευδή την επιλογή ανάμεσα στην ασφάλεια και τα ιδανικά μας. Οι Ιδρυτές Πατέρες μας, αντιμέτωποι με κινδύνους που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε, συνέταξαν έναν καταστατικό χάρτη με στόχο τη διασφάλιση του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, έναν καταστατικό χάρτη που διευρύνθηκε χάρη στο αίμα ολόκληρων γενιών. Τα ιδανικά αυτά ακόμη φωτίζουν τον κόσμο και δεν θα τα παρατήσουμε για χάρη της σκοπιμότητας.

Ώστε προς όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις που μας κοιτάνε σήμερα, απ’ τις μεγαλύτερες πρωτεύουσες ώς το μικρό χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μας: να ξέρετε ότι η Αμερική είναι φίλος κάθε έθνους και κάθε άνδρα, γυναίκας και παιδιού, που ζητά ένα μέλλον ειρήνης και αξιοπρέπειας, και ότι είμαστε έτοιμοι και πάλι να ηγηθούμε.

Θυμηθείτε ότι οι προηγούμενες γενιές αντιτάχθηκαν στον φασισμό και τον κομμουνισμό όχι μόνο με πυραύλους και άρματα, αλλά με ισχυρές συμμαχίες και σταθερές πεποιθήσεις. Καταλάβαιναν ότι μόνη η ισχύς μας δεν μπορεί να μας προστατέψει, ούτε και μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αντίθετα, γνώριζαν ότι η ισχύς μας αυξάνεται μέσα από τη συνετή της χρήση. Η ασφάλειά μας απορρέει από τη δικαιότητα των σκοπών μας, τη δύναμη του παραδείγματος που προσφέρουμε, τη μετριοπάθεια που γεννά η ταπεινότητα και η αυτοσυγκράτηση.

Είμαστε οι φύλακες αυτής της παρακαταθήκης. Καθοδηγούμενοι για άλλη μια φορά από τούτες τις αρχές, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις νέες απειλές οι οποίες απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια ―ακόμη μεγαλύτερη συνεργασία και συνεννόηση μεταξύ των εθνών. Θα αρχίσουμε να αφήνουμε με υπευθυνότητα το Ιράκ στον λαό του και να σφυρηλατούμε μια κερδισμένη με κόπο ειρήνη στο Αφγανιστάν. Με παλιούς φίλους και πρώην εχθρούς, θα εργαστούμε ακάματα με στόχο τη μείωση της πυρηνικής απειλής και την απομάκρυνση του φοβήτρου της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Δεν θα απολογηθούμε για τον τρόπο ζωής μας, ούτε και θα διστάσουμε να τον υπερασπιστούμε. Και σε εκείνους που θέλουν να προωθήσουν τους στόχους τους σπέρνοντας τρόμο και σφαγιάζοντας αθώους, σας λέμε τώρα ότι το πνεύμα μας είναι ισχυρότερο και δεν μπορεί να λυγίσει. Δεν μπορείτε να αντέξετε στον αγώνα εναντίον μας, και θα σας νικήσουμε.

Διότι γνωρίζουμε ότι η κληρονομιά μας απαρτίζεται από ένα ετερόκλητο μωσαϊκό και ότι αυτό είναι δύναμη, όχι αδυναμία. Είμαστε ένα έθνος Χριστιανών και Μουσουλμάνων, Εβραίων και Ινδουιστών ― και αθρήσκων. Έχουμε διαμορφωθεί από κάθε γλώσσα και πολιτισμό, προερχόμενο από κάθε γωνιά της Γης· και επειδή γευτήκαμε τα πικρά απόνερα του εμφυλίου πολέμου και του φυλετικού διαχωρισμού, και αναδυθήκαμε απ’ αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο της ιστορίας μας δυνατότεροι και περισσότερο ενωμένοι, δεν μπορούμε παρά να πιστεύουμε ότι τα παλιά μίση κάποια μέρα θα περάσουν· ότι οι φατριαστικές γραμμές σύντομα θα διαλυθούν· ότι καθώς ο κόσμος γίνεται μικρότερος, η κοινή μας ανθρωπιά θα αποκαλυφθεί· και ότι η Αμερική πρέπει να διαδραματίσει τον ρόλο της ανοίγοντας τον δρόμο σε μια νέα εποχή ειρήνης.

Προς τον μουσουλμανικό κόσμο, αναζητούμε έναν νέο δρόμο μπρος τα μπροστά, βασισμένο στο αμοιβαίο συμφέρον και τον αμοιβαίο σεβασμό.

Προς εκείνους τους ηγέτες ανά την υφήλιο που θέλουν να σπείρουν διχόνοια ή να καταλογίσουν τα δεινά της κοινωνίας τους στην Δύση ―μάθετε ότι ο λαός σας θα σας κρίνει με βάση το τι μπορείτε να οικοδομήσετε, όχι τι μπορείτε να καταστρέψετε. Προς εκείνους που προσδένονται στην εξουσία μέσω της διαφθοράς και της εξαπάτησης και της φίμωσης του αντιλόγου ―μάθετε ότι βρίσκεστε στο λάθος στρατόπεδο της ιστορίας. Αλλά ότι θα τείνουμε το χέρι μας προς τα εσάς εάν είστε πρόθυμοι να ξεσφίξετε τη γροθιά σας.

Προς τους λαούς των φτωχών εθνών, δεσμευόμαστε να δουλέψουμε πλάι σας ώστε τα χτήματά σας ν’ ανθίσουν και τα καθαρά νερά να ρεύσουν· δίνοντας τροφή σε λιμοκτονούντα σώματα και πεινασμένα πνεύματα. Και σε εκείνα τα εθνή που σαν το δικό μας απολαμβάνουν σχετική αφθονία, λέμε ότι δεν μπορούμε πια να επιτρέπουμε στον εαυτό μας την αδιαφορία απέναντι σε αυτούς που υποφέρουν έξω απ’ τα σύνορά μας· ούτε και μπορούμε να καταναλώνουμε τους πόρους του πλανήτη δίχως να νοιαζόμαστε για τις συνέπειες. Διότι ο κόσμος έχει αλλάξει, και πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς μαζί του.

Καθώς αναλογιζόμαστε τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας, θυμόμαστε με ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη τους γενναίους Αμερικάνους που, αυτή τη στιγμή, περιπολούν μακρινές ερήμους και απόμακρα όρη. Έχουν κάτι σήμερα να μας πουν, σαν τους πεπτωκότες ήρωες στο Άρλιγκτον που ψιθυρίζουν μέσα απ’ το διάβα των αιώνων.

Τους τιμάμε όχι μόνο επειδή είναι οι φύλακες της ελευθερίας μας, αλλά επειδή ενσαρκώνουν το πνεύμα του υπηρετείν· τη θέληση να βρουν νόημα σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους. Και πράγματι, αυτήν εδώ τη στιγμή ―μια στιγμή που θα καθορίσει μια ολόκληρη γενιά― απ’ αυτό ακριβώς το πνεύμα είναι που πρέπει να εμφορούμαστε όλοι μας.

Διότι όσα και αν μπορεί και οφείλει να κάνει το κράτος, τούτο το έθνος σε έσχατη ανάλυση στηρίζεται στην πίστη και την αποφασιστικότητα του αμερικανικού λαού. Η καλοσύνη να βάλεις στο σπίτι σου ένα ξένο όταν ξεσπάσει η πλημμύρα, η ανιδιοτέλεια των εργατών που προτιμούν να μειώσουν τον χρόνο εργασίας τους παρά να δουν έναν φίλο να χάνει τη δουλειά του ― αυτά είναι που μας προστατεύουν στις δυσκολότερες στιγμές μας. Το θάρρος του πυροσβέστη που ανεβαίνει ένα κλιμακοστάσιο γεμάτο καπνό, μα και η προθυμία ενός γονιού να αναθρέψει ένα παιδί ― αυτά τελικά καθορίζουν τη μοίρα μας.

Οι προκλήσεις που έχουμε απέναντι μας ίσως να είναι νέες. Τα εργαλεία με τα οποία τις αντιμετωπίζουμε μπορεί να είναι νέα. Όμως οι αξίες από τις οποίες εξαρτώνται οι επιτυχίες μας ―σκληρή δουλειά και εντιμότητα, θάρρος και δικαιοσύνη, ανεκτικότητα και φιλομάθεια, πίστη και πατριωτισμός― αυτά τα πράγματα είναι παλιά. Αυτά τα πράγματα είναι αληθινά. Αποτέλεσαν την αθόρυβη δύναμη της προόδου καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας. Αυτό που επιβάλλεται λοιπόν είναι μια επιστροφή σε αυτές τις αλήθειες. Αυτό που απαιτείται από εμάς τώρα είναι μια νέα εποχή υπευθυνότητας ―αναγνώριση, απ’ τη μεριά του κάθε Αμερικανού, ότι έχουμε καθήκοντα απέναντι στον εαυτό μας, το έθνος μας, και τον κόσμο, καθήκοντα που δεν αποδεχόμαστε κλαυθμηρίζοντας, αλλά τα οποία αδράττουμε με ευφροσύνη, βασιζόμενοι στη στέρεη γνώση ότι δεν υπάρχει τίποτα τόσο ικανοποιητικό για το πνεύμα, τόσο καθοριστικό για τον χαρακτήρα μας, όσο το να δώσουμε το άπαν μας σε μια δύσκολη αποστολή.

Αυτό είναι το τίμημα και η υπόσχεση της ιδιότητας του πολίτη.

Αυτή είναι η πηγή της εμπιστοσύνης μας ―η γνώση ότι ο Θεός μάς καλεί να διαμορφώσουμε ένα αβέβαιο πεπρωμένο.

Αυτό είναι το νόημα της ελευθερίας μας και του πιστεύω μας ―αυτός είναι ο λόγος που άνδρες και γυναίκες και παιδιά κάθε φυλής και κάθε πίστης μπορούν να παραβρεθούν σε αυτό τον εορτασμό, σε τούτο το μεγαλόπρεπο αίθριο, και που ένας άνδρας του οποίου ο πατέρας πριν από λιγότερο από εξήντα χρόνια ίσως να μην είχε εξυπηρετηθεί σε ένα τοπικό εστιατόριο μπορεί σήμερα να σταθεί ενώπιόν σας δίνοντας έναν ιερότατο όρκο.

Ας χαράξουμε λοιπόν αυτή τη μέρα στη μνήμη μας ― για το ποιοι είμαστε και πόσο μακριά ταξιδέψαμε. Τη χρονιά που γεννήθηκε η Αμερική, κατά τη διάρκεια του πιο κρύου μήνα, μια μικρή ομάδα πατριωτών, είχαν μαζευτεί κοντά ο ένας στον άλλο, πλάι σε αδύναμες φωτιές στις όχθες ενός παγωμένου ποταμού. Η πρωτεύουσα είχε εγκαταλειφθεί. Ο εχθρός προήλαυνε. Το χιόνι ήταν κηλιδωμένο με αίμα. Τη στιγμή που η έκβαση της επανάστασής μας ήταν πιο αμφίβολη από ποτέ, ο πατέρας του έθνους μας διέταξε να διαβαστούν τα ακόλουθα λόγια στον λαό:

«Ας ειπωθεί προς τις μέλλουσες γενιές… ότι στο βάθος του χειμώνα, όταν τίποτα δεν μπορούσε να επιβιώσει, πέρα απ’ την ελπίδα και την αρετή… η πόλη και η ύπαιθρος, θορυβημένες από τον κοινό κίνδυνο, στάθηκαν μπροστά με σκοπό να τον αντιμετωπίσουν».

Αμερική. Ενώπιον των κοινών μας κινδύνων, σε τούτο τον χειμώνα των δεινών μας, ας θυμηθούμε αυτά τα αιώνια λόγια. Με ελπίδα και αρετή, ας σταθούμε και πάλι αντιμέτωποι με τα παγωμένα ρεύματα, και ας αντέξουμε τις καταιγίδες πού ’ναι να ’ρθούν. Ας ειπωθεί από τα παιδιά των παιδιών μας ότι όταν δοκιμαστήκαμε, αρνηθήκαμε να αφήσουμε αυτό το ταξίδι να τελειώσει, ότι δεν κάναμε πίσω ούτε και δειλιάσαμε. Και με το βλέμμα μας προσηλωμένο στο βάθος του ορίζοντα και με τη χάρη του Θεού, προάξαμε το μέγα δώρο της ελευθερίας και το παραδώσαμε με ασφάλεια στις μέλλουσες γενιές.

Σας Ευχαριστώ. Ο Θεός να σας ευλογεί. Και ο Θεός να ευλογεί τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής


Ο Τραϊανού γράφει για τον ρόλο του ΚΚΕ στα μπλόκα των αγροτών

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Εβραίος Σόρος

με τα αγροτικά μπλοκ της εθνικής οδού;

Ο βρόμικος ρόλος του ΚΚΕ

στις αγροτικές κινητοποιήσεις.


Καθημερινά έρχονται στο φως πληροφορίες, που θέλουν την Ελλάδα να βρίσκεται στο στόχαστρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Κάποιοι ονειρεύονται στρατιωτικές επεμβάσεις και φασιστικούς "νάρθηκες" για την πατρίδα μας. Κάποιοι ονειρεύονται τη διάλυση αυτής της χώρας και τη μετατροπή της σε ένα νέο "Κόσσοβο" των Βαλκανίων. Όμως, για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να δημιουργηθούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν χωρίς τη δημιουργία κοινωνικών εντάσεων και συγκρούσεων. Πρέπει μόνοι μας να βγάλουμε τα "μάτια" μας, ώστε να νομιμοποιούνται αυτοί να έρθουν μετά σαν "θεραπευτές". Γνωστό ιμπεριαλιστικό "έργο" και χιλιοπαιγμένο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Πρώτα βάζουν προβοκάτορες και προδότες να οδηγήσουν έναν λαό στην εσωτερική σύγκρουση και μετά έρχονται σαν "ειρηνοποιοί".

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για καθημερινή σχεδόν αποκάλυψη νέων στοιχείων, τα οποία αποδεικνύουν αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε. Στην εθνική οδό βλέπουμε τη συνέχεια ενός "έργου", που άρχισε πριν από λίγους μήνες στους δρόμους της Αθήνας. Κάποιοι Έλληνες, στο όνομα κάποιας "οργής", καταστρέφουν κάποιους άλλους Έλληνες. Οι ιμπεριαλιστές και οι τοπικοί λακέδες τους, αφού προηγουμένως απέτυχαν να βάλουν φωτιά" στην Αθήνα, επιχειρούν να κάνουν το ίδιο στην επαρχία. Αφού απέτυχαν να φέρουν σε σύγκρουση τους Έλληνες με τους μετανάστες, επιχειρούν τώρα να φέρουν σε σύγκρουση τους Έλληνες μεταξύ τους.

Είναι προφανές πλέον ότι περάσαμε στη δεύτερη φάση του ιδίου εγχειρήματος με τον ίδιο στόχο. Περάσαμε στο "Plan B", όπως θα έλεγαν και τα ξένα αφεντικά. Αυτοί εξακολουθούν να προσπαθούν να προκαλέσουν μέσα στην Ελλάδα κοινωνικές συγκρούσεις σ' εκείνον τον βαθμό και σ' εκείνη την κλίμακα, που να δικαιολογούν επέμβαση. Στρατιωτική "ειρηνευτική" επέμβαση ξένων δυνάμεων. Σ' αυτές τις μεθοδεύσεις είναι προφανές ότι παίρνει μέρος και το ΚΚΕ. Το προδοτικό ΚΚΕ. Το παρανόμως χρηματοδοτούμενο από χρήματα των δημοκρατών πολιτών φασιστικό ΚΚΕ. Το επί χρόνια παρανόμως χρηματοδοτούμενο από ξένους ΚΚΕ. Το από γενέσεώς του ξενοκίνητο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, που μας βύθισε στον εμφύλιο με εντολές ξένων. Η βρομερή σταλινική "πορδή", που πλέον άρχισε να γίνεται ανυπόφορη.

Σε πρώτη φάση φαίνεται ότι οι προβοκάτορες πέτυχαν τον βασικό στόχο των αγροτικών κινητοποιήσεων. Με τις κινητοποιήσεις προκάλεσαν δυσφορία στην ελληνική κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι τη δίκαιη οργή των αγροτών. Όμως, μέχρι πού μπορεί ν' αντέξει αυτή η κοινωνία τη δυσφορία; Εν μέσω οικονομικής κρίσης πόσο μπορούν ν' αντέξουν οι υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις την "ασφυξία" που προκαλεί το κλείσιμο των δρόμων; Εδώ ισχύει το γνωστό "ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος". Μικροεπιχειρηματίες και μικροεπαγγελματίες, οι οποίοι μετά βίας επιβιώνουν σε κανονικές συνθήκες, έρχονται αντιμέτωποι με ένα φαινόμενο, το οποίο μπορεί να βάλει "ταφόπλακα" στις όποιες ελπίδες διατηρούσαν για επιβίωση. Αυτό είναι λογικό. Για κάποιους πολίτες ο δρόμος είναι ο χώρος εργασίας τους. Για κάποιους άλλους ο δρόμος είναι η ζωογόνος "παροχή", για να μπορέσουν να λειτουργήσουν οι επιχειρήσεις τους.

Όλοι αυτοί δυσφορούν, γιατί ο δρόμος είναι γι' αυτούς ό,τι είναι το χωράφι για τον γεωργό. Είναι το μέσον με το οποίο επιβιώνουν. Δυσφορούν λοιπόν, όπως θα δυσφορούσαν και οι αγρότες, αν κάποιοι εργάτες, για να μεγιστοποιήσουν τη δύναμη της διαμαρτυρίας τους, πήγαιναν και έκλειναν τα αρδευτικά κανάλια των αγροτών μέσα στο καλοκαίρι. Πόσο θα άντεχαν οι αγρότες έναν εργατικό "αγώνα", αν αυτός τους έκλεινε τα αρδευτικά κανάλια και τους απειλούσε με απόλυτη καταστροφή; Όλοι αυτοί δικαίως δυσφορούν, γιατί, εκτός του ότι πληρώνουν άθελά τους πράξεις και παραλήψεις άλλων, βρισκόμαστε εν μέσω μιας τρομερής οικονομικής κρίσης. Όλοι αυτοί έχουν ελάχιστα περιθώρια αντοχής —και ως εκ τούτου ανοχής—, γιατί βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η επιβίωσή τους έχει γίνει πλέον μια καθημερινή αγωνιώδης προσπάθεια με άγνωστη κατάληξη. Κατανοούν τα προβλήματα των αγροτών, γιατί βρίσκονται και οι ίδιοι σε μια ανάλογη κατάσταση.

Όμως, αυτή η κατανόηση πόσα περιθώρια ανοχής μπορεί να δώσει, όταν τους απειλεί με "λουκέτο"; Κάποιος έχει επενδύσει όλο του το βιος στην αγορά ενός φορτηγού και περιμένει να πληρωθεί για μια μεταφορά, για να ξεπληρώσει δάνεια. Αν τον ακινητοποιήσεις για μισό μήνα στους δρόμους, θα μείνει "πίσω" στις υποχρεώσεις του και θα κινδυνεύσει. Κάποιος άλλος έχει επενδύσει σε κάποια προϊόντα, τα οποία, αν δεν πουληθούν εγκαίρως στην ποιότητα που πρέπει, η αγορά θα τον "τιμωρήσει" με κίνδυνο να τον καταστρέψει. Όλοι αυτοί έχουν δάνεια, που τους "κυνηγούν". Έχουν οικογένειες, που έχουν ανάγκες φλέγουσες. Τους "κυνηγάνε" οι πάντες. Από τις τράπεζες, τους τοκογλύφους και τους φροντιστές, μέχρι τους μπακάληδες με τα "τεφτέρια". Αν αυτοί φτάσουν στην απελπισία, πόσο αυτό μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά τους;

Ερχόμαστε λοιπόν και ρωτάμε. Αν αυτοί όλοι οι απελπισμένοι —και από τις δύο πλευρές— φτάσουν στα όρια, τι θα συμβεί; Αν η ένταση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων τούς φέρει στα χέρια, τι θα γίνει; Πόση αντοχή έχει η κοινωνία μας ν' αντέξει τέτοιες συγκρούσεις. Αν δηλαδή πιαστούν στα χέρια οι αγρότες με τους εξαγριωμένους φορτηγατζήδες, τι θα γίνει; Αν ου μη γένοιτο πάνω σ' αυτές τις απρόβλεπτες αντιδράσεις υπάρξει και κάποιο θύμα, τι θα γίνει; Θα ανοίξει "βεντέτα" μεταξύ των κοινωνικών εταίρων; Οι κοινωνικοί εταίροι θα θρηνούν "μάρτυρες"; Έλληνες θα μισούν Έλληνες; Οι Έλληνες φορτηγατζήδες θα κινούνται σε "εχθρική" περιοχή, όταν βγαίνουν εκτός αστικών κέντρων; Οι Έλληνες αγρότες θα κινούνται σε "εχθρική" περιοχή, όταν θα μπαίνουν στα αστικά κέντρα; Οι μεν θα φοβούνται "ενέδρες" από τους δε στους χώρους όπου υπερέχουν;

Ήδη κάποιοι επαγγελματίες έκαναν μήνυση στους αγρότες για τις κινητοποιήσεις που τους "πνίγουν". Αν από τη νομική σύγκρουση ξεφύγουμε και πάμε στη φυσική σύγκρουση, ποιες θα είναι οι συνέπειες;

Το τραγικότερο είναι ότι, αυτοί οι οποίοι θέλουν το κακό των Ελλήνων, χρησιμοποιούν στις μεθοδεύσεις τους αγρότες. Χρησιμοποιούν ένα από τα πιο αγνά, υγιή και ειλικρινώς πατριωτικά στοιχεία του ελληνικού λαού εναντίον του εαυτού του. Αυτοί, που θέλουν να διαλύσουν την πατρίδα μας, χρησιμοποιούν τους φυσικούς ιδιοκτήτες του μεγαλύτερου μέρους αυτής της πατρίδας. Τους ανθρώπους, που καθημερινά "ζυμώνουν" αυτήν την πατρίδα με τον ιδρώτα τους και έχουν χύσει το αίμα τους, για ν' αποκτήσουν αυτό το δικαίωμα.

Τα τηλεοπτικά κανάλια, είτε από άγνοια είτε εν γνώση τους, συμμετέχουν σ' αυτό το παιχνίδι της σύγκρουσης. Δεν "φιλτράρουν" αυτά που δείχνουν, με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν την κατάσταση. Δείχνουν προκλητικούς αγρότες να μιλούν για "μάχες" μέχρις εσχάτων κλπ.. "Αγρότες" ύποπτους, οι οποίοι, εκτός από χοληστερίνη, "ξεχειλίζουν" και από πολιτική σκοπιμότητα. Τους έλεγξαν όλους αυτούς, πριν τους βάλουν στα σαλόνια των πολιτών; Έλεγξαν, δηλαδή, αν πρόκειται για κοινούς αγρότες, οι οποίοι απλά πάνω στην οργή τους υπερβάλουν ή αν πρόκειται για στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία οργανωμένα προσπαθούν να προβοκάρουν την ελληνική κοινωνία; Ποιοι είναι όλοι αυτοί, που υποτίθεται στο όνομα των δικαίων ενός 12% του ελληνικού λαού προκαλούν σε "μάχη" το υπόλοιπο 88%. Τι είδους "μάχη" ονειρεύονται;

Γι' αυτόν τον λόγο κάνουμε έκκληση στους αγρότες ν' αποσυρθούν από τους δρόμους. Να πάψουν να γίνονται εν αγνοία τους "πιόνια" ανθελληνικών πολιτικών, οι οποίες ξεκινάνε από ξένα κέντρα εξουσίας και στόχο έχουν να διχάσουν τον ελληνικό λαό. Να ενωθούν με τους υπόλοιπους πολίτες, για να δούμε πώς θα ξεπεράσουμε μαζί τη σημερινή τρομερή για όλους οικονομική κρίση. Πρέπει να απομονώσουν τους ΚΚΕδες, για να τους εκθέσουν. Ας κάνουν μόνοι τους το "ξεκαθάρισμα" που αφορά τις τάξεις τους. Να δουν ποιοι είναι όμοιοί τους φτωχοί και απελπισμένοι συνάδερφοι και ποιοι παίζουν πολιτικά παιχνίδια και "ταΐζονται" από παράκεντρα εξουσίας. Να ανακαλύψουν μόνοι τους ποιοι παίζουν παιχνίδια πάνω στις δικές τους "πλάτες".

Ήδη αποκαλύπτονται ύποπτα πράγματα. Οι αγρότες της Πελοποννήσου αποσύρθηκαν από το μπλοκ του Ισθμού, αλλά ο Ισθμός "μυστηριωδώς" δεν άνοιξε. Ποιοι ήταν αυτοί που τον έκλεισαν και παρίσταναν τους αγρότες; Οι ίδιοι οι αγρότες ισχυρίζονται ότι δεν τους γνωρίζουν ως πρόσωπα. Δεν είχαν καν τρακτέρ αυτοί που συνέχισαν να "υποκαθιστούν" τους αγρότες. Μήπως εκείνα τα αυτοκίνητα, που έκλειναν τον ισθμό, ήταν τα ίδια που μετέφεραν πέτρες και μολότοφ στο κέντρο της Αθήνας; Μήπως αυτοί ήταν οι ίδιοι με τους "κουκουλοφόρους", που εξέφραζαν την κοινωνική "οργή" στην πρόσφατη καταστροφή της Αθήνας; Οι επαγγελματίες "εκφραστές" όποιας "οργής" βολεύει τους ιμπεριαλιστές;

Δεν είναι δυνατόν εμφανώς φτωχοί και ταλαιπωρημένοι αγρότες να θέλουν να αποσυρθούν από τα μπλοκ, αντιλαμβανόμενοι τα προβλήματα που προκαλούν στους συμπολίτες τους και ο μόνος που επιμένει στην παραμονή τους να είναι η "αγρότισσα" Παπαρήγα. Η κυρία, που παριστάνει τη φτωχή προλετάρια και κυκλοφορεί χάρη του κρατικού χρήματος με αυτοκίνητο των εκατό χιλιάδων ευρώ. Η κυρία με τις καταθέσεις προλετάριας, που "μυστηριωδώς" κατάφερε να σπουδάσει την κόρη της στα πιο ακριβά ιδιωτικά κολέγια των ΗΠΑ. Η κυρία, που μάχεται τον ιμπεριαλισμό και ταυτόχρονα ήταν επιφανές μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του Αμερικανικού Κολεγίου Αθηνών. Η κυρία, που παριστάνει την "επαναστάτρια" με κρατικές επιδοτήσεις και δεν δέχεται τον κρατικό έλεγχο των οικονομικών του κόμματός της. Κάτι συμβαίνει εδώ και σίγουρα δεν είναι καλό.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται μετά από όλα αυτά τα "ύποπτα" είναι πολύ απλό: Οι ΚΚΕδες του κάμπου της Θεσσαλίας κατέβηκαν στα μπλοκ της Εθνικής Οδού ως κομμουνιστές ή ως αγρότες; Κατέβηκαν δηλαδή ως οργανωμένοι φασίστες, για να προκαλέσουν πρόβλημα στη λειτουργία του δημοκρατικού μας συστήματος ή κατέβηκαν ως επαγγελματίες, για να διαδηλώσουν τα όποια οικονομικά αιτήματά τους; Κατέβηκαν ως προβοκάτορες, για να προκαλέσουν συγκρούσεις μεταξύ των δημοκρατών πολιτών ή κατέβηκαν ως πολίτες να διεκδικήσουν το δίκιο τους; Το ερώτημα είναι πολύ σημαντικό, γιατί στην πρώτη περίπτωση μπορούν να κατηγορηθούν ακόμα και με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, εφόσον, ως φασίστες, προσπαθούν να καταλύσουν τη δημοκρατία, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση και χρησιμοποιώντας παρανόμως μέσα και δικαιώματα, τα οποία η δημοκρατία δίνει στους δημοκράτες.

Εδώ βέβαια έρχεται κι αποκαλύπτεται και η ευθύνη της Πολιτείας. Η ευθύνη των μηχανισμών ασφαλείας αυτής της Πολιτείας. Γνωρίζει η Πολιτεία αυτά τα οποία υποχρεούται να γνωρίζει εκ του ρόλου της; Γνωρίζει δηλαδή ποιοι και για ποιους λόγους υποκίνησαν και συντηρούν τις κινητοποιήσεις; Γνωρίζει από ποια κέντρα κατευθύνονται; Σε πρώτη "ανάγνωση" της κατάστασης δεν χρειάζεται και ιδιαίτερες ικανότητες ή μέσα, για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Είναι γνωστό στους πάντες ότι τη "φάμπρικα" των μπλοκ στην εθνική οδό την έχει "εφεύρει" το ΚΚΕ. Οι αγρότες από μόνοι τους ποτέ δεν θα επιχειρούσαν ένα τόσο καταστροφικό εγχείρημα για τους υπόλοιπους Έλληνες και τη χώρα γενικότερα. Τα μπλοκ είναι πολεμική πράξη εναντίον της χώρας και απαιτούν "ιδεολογική" κάλυψη και αυτό το εξασφαλίζει το ΚΚΕ. Πράξη πολεμική, που νομιμοποιεί ακόμα και τη χρήση στρατιωτικών μέσων, προκειμένου ν' απελευθερωθεί.

Το ΚΚΕ εκμεταλλεύεται την ελευθερία που προσφέρει η μισητή προς αυτούς δημοκρατία μας και παρασέρνουν δημοκράτες στα συνταγματικά εγκλήματα. Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ξένοι, που να πραγματοποιούν αυτήν την "πολεμική" πράξη και την πραγματοποιούν Έλληνες, αποτελεί συνταγματικό έγκλημα η κατάληψη δημοσίων οδών. Έγκλημα πραγματικό, εφόσον κάποιοι Έλληνες μπορεί να πεθάνουν πραγματικά, αν δεν φτάσουν εγκαίρως σε ένα νοσοκομείο και κάποιοι άλλοι Έλληνες να "πεθάνουν" οικονομικά, αν δεν φτάσουν εγκαίρως τα προϊόντα στις επιχειρήσεις τους. Κάποιοι από άγνοια μπερδεύουν την έννοια της ελευθερίας με αυτήν της ασυδοσίας. Στη δημοκρατία μας τα πάντα έχουν τα όριά τους. Απαγορεύεται για λόγους διαμαρτυρίας να χρησιμοποιείς το δημόσιο κεφάλαιο. Γιατί; Γιατί αυτό λέει η λογική. Η λογική της δημοκρατίας, την οποία δεν διαθέτουν οι φασίστες του σταλινικού ΚΚΕ.

Απαγορεύεται μια κοινωνική τάξη για λόγους διαμαρτυρίας να θέτει υπό την ομηρία της όλες τις υπόλοιπες. Απαγορεύεται για τη δική σου σωτηρία να απειλείς το κράτος με τον θάνατο των άλλων. Αν θέλεις να δώσεις δραματική διάσταση στην διαμαρτυρία σου, απειλείς με "αυτοκτονία" και όχι με δολοφονία. Φαντάζεται κάποιος έναν από αυτούς τους Κούρδους, που αυτοπυρπολούνται, για να δώσουν έμφαση στη διαμαρτυρία τους, να μην το έκαναν αυτό, αλλά να πυρπολούσαν ομήρους; Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι αποτελεί πολεμική "πράξη" η κατάληψη των εθνικών οδών, εφόσον εξαιτίας της απειλούνται τα ζωτικά συμφέροντα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και βέβαια του ελληνικού κράτους.

Αυτήν την πολεμική πράξη εναντίον της πατρίδας μας είναι βέβαιον ότι τη μεθόδευσε το ΚΚΕ. . Μισεί τη δημοκρατία και δεν έχει πρόβλημα να τη δει να διαλύεται. Μισεί τους δημοκράτες πολίτες και δεν έχει πρόβλημα να τους δει να αλληλοσπαράσσονται. Τα στελέχη του είναι πρώτα ΚΚΕδες και μετά "Έλληνες", "αγρότες" ή οτιδήποτε άλλο. Είδαμε όλοι μας το σύνολο της μεθόδευσης. Πολύ πριν κατέβουν οι αγρότες στην εθνική οδό, κατέβηκαν τα στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία είναι ή παριστάνουν τους αγρότες. Το ΚΚΕ κατέβασε τα στελέχη του στην εθνική οδό με την δικαιολογία της αγροτικής "διαμαρτυρίας". Όταν όμως στέλεχος με ιδεολογική σκοπιμότητα οδηγεί τρακτέρ στην εθνική οδό, το τρακτέρ παύει να είναι τέτοιο και γίνεται πολεμική "μηχανή". Όταν το κράτος δέχεται μια τέτοια επίθεση από φασίστες, δεν πρέπει να γνωρίζει τι συμβαίνει; Πριν αναγκαστεί να πάρει τα νόμιμα μέτρα, δεν πρέπει ν' αποκτήσει πληροφορίες για το τι συμβαίνει; Απλά πράγματα. Πρέπει να γνωρίζει η Πολιτεία τι συμβαίνει στο εσωτερικό της κοινωνίας της.

Πώς όμως θα τα γνωρίζει όλα αυτά η Πολιτεία, όταν δεν τολμάει να κάνει το προφανές και το νόμιμο, το οποίο δεν είναι απλά δικαίωμά της, αλλά ανήκει στις υποχρεώσεις της; Για όσο διάστημα δεν ελέγχει τα οικονομικά δεδομένα του ΚΚΕ, δεν μπορεί να γνωρίζει τίποτε. Δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε ποιος το κατευθύνει ούτε ποιανού εντολές εκτελεί. Από τον έλεγχο των οικονομικών του κόμματος μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Αν, για παράδειγμα, μέσα στα ταμεία του βρεθούν χρήματα του Σόρος, θα βγουν κάποια συμπεράσματα. Γιατί; Γιατί ο Σόρος είναι βέβαιον ότι ανήκει στους μηχανισμούς, οι οποίοι στοχεύουν στη διάλυση της πατρίδας μας. Μηχανισμούς-συμμορίες, όπου συμμετέχουν άνθρωποι όπως ο Κίσινγκερ, η Ολντμπράιτ και άλλοι πολλοί γνωστοί και άγνωστοι από τους επιφανείς "χασάπηδες" των Βαλκανίων. Αν αυτός ο άνθρωπος έχει χρηματοδοτήσει το ΚΚΕ, ευνόητο είναι ότι το χρηματοδοτεί με κάποια σκοπιμότητα. Δεν το χρηματοδοτεί επειδή είναι καλός άνθρωπος και αγωνιά για τις σπουδές της κόρης Παπαρήγα. Είναι ένα από αφεντικά του και ως εκ τούτου νομιμοποιείται να του δίνει εντολές.

Έχει "υποχρεώσεις" το κόμμα απέναντι στον χρηματοδότη του και άρα πρέπει να τον εξυπηρετεί. Αν το κόμμα καταλαμβάνει τους εθνικούς οδικούς άξονες, αυτό σημαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετεί τα αφεντικά του και άρα και τον Σόρος. Τον εξυπηρετεί αναγκαστικά, γιατί το πληρώνει, άσχετα αν θίγεται ο λαός με αυτήν του την πράξη. Αν όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε το ΚΚΕ μπορεί εύκολα να βρεθεί στη θέση του κατηγορούμενου για εσχάτη προδοσία. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είναι άμοιροι ευθυνών και όλοι εκείνοι οι κομμουνιστές "αγρότες", που μπλόκαραν τους δρόμους, προκαλώντας "ασφυξία" σε ένα κράτος, το οποίο ήδη είναι "ετοιμοθάνατο", λόγω της οικονομικής κρίσης.

Η "άγνωστη" λειτουργία των πραγμάτων αποκαλύπτει με τον πιο τραγικό τρόπο ότι τίποτε δεν λειτουργεί σ' αυτό το κράτος. Είμαστε μια "Μπανανία" και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Ακόμα και θεμελιώδεις θεσμοί αυτού του κράτους υπολειτουργούν. Θεσμοί όπως αυτός της Δικαιοσύνης. Εδώ υπάρχουν σοβαρές ευθύνες από την πλευρά της. Πρέπει να παρέμβει άμεσα ο ίδιος ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου εναντίον του ΚΚΕ. Μέχρι πότε το φασιστικό ΚΚΕ θα κάνει κατάχρηση των δικαιωμάτων της δημοκρατίας; Μέχρι πότε μια φασιστική παράταξη μιας ελάχιστης μειοψηφίας θα παριστάνει τον επαγγελματία εκφραστή των δικαίων των δημοκρατών; Μέχρι πότε θα αφήνεται ο φασίστας "Μουφτής" του Περισσού να καλεί τους "χριστιανούς" σε "πανχριστιανικές" μάχες;

Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε άπαξ την κατάσταση με το φασιστικό ΚΚΕ. Να αποφασίσει η Πολιτεία να εφαρμόσει τον νόμο. Τον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό. Να αποβάλει άπαξ το ΚΚΕ από τη Βουλή. Να του στερήσει το δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές. Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα, εφόσον ο κομμουνισμός έχει καταδικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και έχει εξομοιωθεί με τη ναζιστική περίπτωση. Τα λίγα κομμουνιστικά κόμματα, που έχουν απομείνει στον Πλανήτη, λειτουργούν καθαρά ως "όργανα" των ιμπεριαλιστών, που τα διατηρούν ως όργανα για πρόκληση εσωτερικών προβλημάτων στις χώρες που τους ενδιαφέρουν.

Το ΚΚΕ δεν διαφέρει από αυτά τα κόμματα, γιατί απλούστατα η Ελλάδα για τους ιμπεριαλιστές δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα κράτος της "Κεντρικής Αφρικής". Από τότε που ιδρύθηκε το ΚΚΕ, δεν υπάρχει "τραύμα" του ελληνικού λαού, στο οποίο να μην έχει συμμετοχή. Από την "ελεύθερη" Μακεδονία, που κάποτε "ονειρευόταν" το ΚΚΕ και τον εμφύλιο που μας κατέστρεψε, μέχρι σήμερα, στις "μάχες" της Αθήνας και των εθνικών οδών συνεχώς παίζει τον ίδιο ρόλο. Τον ρόλο του προβοκάτορα, που στο όνομα κάποιας "ευαισθησίας" εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών του. Μπαίνει επικεφαλής σε οποιαδήποτε σύγκρουση είναι δυνατόν να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην "αιμορραγία". Σε οποιαδήποτε σύγκρουση εξυπηρετεί τους ξένους, για να ελέγξουν τους Έλληνες.

Έλεος πια. Τι ξεπληρώνει επιτέλους η Αλέκα; Το Αμερικανικό Κολέγιο, που έστειλε την κόρη της, χάρη στην "εξυπηρέτηση" κάποιων; Τις πανάκριβες σπουδές της κόρης της στις ΗΠΑ, χάρη στη "βοήθεια" κάποιων; Το παράνομο δικαίωμα του φασιστικού ΚΚΕ να συμμετέχει στις δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες εντός και εκτός Ελλάδας. Το παράνομο δικαίωμα των κρατικών επιδοτήσεων; Τι συμβαίνει τέλος πάντων; Θέλουν οι κομμουνιστοφασίστες να εκδικηθούν τη δημοκρατία; Έχουν κάποια διαστροφή, που επιθυμούν να βλέπουν τους Έλληνες συνεχώς να "ματώνουν" ή μήπως είναι απλά πέραν του δέοντος πιστοί και υπάκουοι στα αφεντικά τους; Ό,τι και να συμβαίνει, τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία να λύσουμε τις διαφορές μας με τους φασίστες του Περισσού. Το ΚΚΕ με δική του απόφαση πέρασε τον "Ρουβίκωνα" και πρέπει να κληθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του.

Τραϊανού Παναγιώτης

Πρόεδρος του ΕΑΜ β'

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

"διακριτικές χαρές της μπουρζουαζίας"


Μετά εκείνη την τραγική επταετία η κούφια ρητορεία, η κενή καυχησιολογία για το ιστορικό μας παρελθόν, τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη κατέρρευσαν τραγικά. Η τραγωδία της Κύπρου έδωσε την ευκαιρία στις ισοπεδωτικές κακοδαιμονίες να εγκατασταθούν θριαμβευτικά και αναπτύχθηκαν στην κυριολεξία ανεμπόδιστα, δημιουργώντας, με επιστημονικό τρόπο και μεθοδικά μια κατάσταση συλλογικής γοητείας των "προοδευτικών" ιδεών του αναχρονιστικού μαρξισμού της δεκαετίας του 1920. Η άλλοτε "δεξιά" ντρεπόταν πια έστω και να προφέρει τις λέξεις: πατρίδα, έθνος, παράδοση, ιστορικό παρελθόν. Νοχελικά, με πνευματική οκνηρία έστρωσε το κρεββάτι της αριστεράς και σαν καλή καμαριέρα πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιο της να θρηνήσει απονέμοντας στους άλλους την ευθύνη της δικής της μοίρας.

Η άλλοτε λεγόμενη "δεξιά του κατεστημένου", γερασμένη και εσωτερικά ερειπωμένη, κουφή και τυφλή - όπως όλοι οι γερασμένοι οργανισμοί - θυμόταν μόνο τα νιάτα της και ποτέ τα λάθη της και την πικρή γεύση της ωριμότητας της, παραδόθηκε άνευ όρων σε μία σιωπηλή και γεμάτη μνησικακία και εσωστρέφεια αρτηριοσκλήρωση. Μοναδική της έγνοια ήταν να στελεχώσει τον δημόσιο βίο μόνο με καθαρόαιμους "προοδευτικούς", μήπως και αφήσει περιθώρια υποψίας ότι εμμένει στο αμαρτωλό παρελθόν της ιδεολογικής της καταγωγής. Ακόμη σήμερα, μετά από την αριστερή λαίλαπα του Δεκέμβρη, μειονεκτεί και ντρέπεται να στυλώσει κριτική αντίρρηση στην καταστροφική μανία της ξεκουρδισμένης ανερμάτιστης αριστεράς, βρίσκοντας μέσα στα ερείπια και τα κατεστραμμένα την μαζοχιστική ευχαρίστηση της δικαιολόγησης της πνευματικής της οκνηρίας και ανεπάρκειας. Στυλωμένη σαν πεισματάρικο τετράποδο βρίσκεται στην θέση του γνωστού "γαϊδουριού του Μπουριντάν" το οποίο δεμένο σε ίση ακριβώς απόσταση από ένα δεμάτι σανό και ένα δεμάτι άχυρο και μη μπορώντας να αποφασίσει τι θα έτρωγε πρώτα πέθανε από πείνα!

Αλλά είναι η "αριστερά" αυτή που παρηκμασε, γέρασε, αρτηριοσληρώθηκε και πριν καλά-καλά ωριμάσει, μολυσμένη απο μία τεχνική σκέψη, πέθανε. Μεθυσμένη από την παντοδυναμία της, κυλίστηκε με ηδονή μέσα στις "διακριτικές χαρές της μπουρζουαζίας". Ναρκωμένη από τις εύκολες και ενορχηστρωμένες "επιτυχίες" της, αυτοθαυμαζόμενη απο κοσμικά σαλόνια και από επιτηδευμένα φερέφωνα, στο τιμόνι της BMW της περιορίστηκε τελικά στο μηρύκασα και μονότονη επανάληψη ενός μονοδρομικού μαρξιστικού τυφλοσούρτη, συνεχώς διαψευδόμενο από τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Είχε σπασμούς μέσα σε μία φαντασίωση εξούσίας. Τυλίχθηκε στον μύθο της "πάλης των τάξεων", στα αντιδραστικά της όνειρα, στις μεταφυσικές αναφορές της, την θεμελιώδη παρελθοντολογία.

Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός διανοητικού κενού, το οποίο, ώς την κατ' ευφημισμό θετική πλευρά του, υποβοήθησε το έργου του αποπροσανατολισμού και της κατ' εθισμό πλέον αποδοχής πολλών από τα κηρύγματά της αριστεράς - ελλείψει αντιλόγου - και της ανατροπής των παραδεδεγμών αξιών που καθιστούσαν δυνατή την Κοινή Συγκατάθεση, χωρίς την οποία καμία κοινωνική δομή δεν μπορεί να σταθεί. Αλλά, όπως σε όλα, υπάρχει και η αρνητική πλευρά γι΄αυτήν την ίδια. Ο εθισμός στην παντοδυναμία, κάψιμο βιβλιοπωλείων, η τυφλή βία, την κατέστησε ευάλωτη από τους "άγρυπνους" σκεπτόμενους της "δεξιάς", όχι του παλαιούς αρτηριοσκληρωμένους που ζητάνε συγγνώμη πριν καλά-καλά ανοίξουν το στόμα τους, αλλά τους νέους για τους οποίους οι έννοιες δεν έχουν χάσει τις λέξεις τους, ούτε οι λέξεις τις έννοιές τους.

Μπροστά σ΄ αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια των πυρομανών οπαδών ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου παραδόθηκε στην λεηλασία και καταστράφηκε η πατρίδα μας και που παρ΄όλα αυτά εμφανίζονται , με το χέρι στην καρδιά και το γαρύφαλλο στο πέτο, σαν υπερασπιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, οι νεοι της Ελλάδας ας απαντήσουν με ένα τεράστιο γέλιο και ας συνεχίσουν την αγωνιστική τους πορεία.



Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

ΝΑΙ!...Είμαστε Έλληνες..


Τον Δεκέμβρη που πέρασε γίναμε μάρτυρες της ποιο άγριας καταστροφής που είδε η Ελλάδα μετά τον πόλεμο. Συστηματική, οργανωμένη, κατευθυνόμενη. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν τα γεγονότα αυτά. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν η αδυναμία μας και η παράλυση μας. Έχουν την προέλευσή τους στις αρχές που στηρίζεται το καθεστώς της Δημοκρατίας 74. Η ουσία αυτού του καθεστώτος είναι μία κίβδηλη και ανέντιμη ιδέα περί δημοκρατίας. Το καθεστώς, απορροφημένο από το ένστικτο αυτοσυντήρησης και την θέληση του να δημιουργεί διαρκώς επιδιώξεις και συμφέροντα, νόθευσε την λειτουργία της δημοκρατίας και διαστρέβλωσε και την έννοια της ελευθερίας, προσδίδοντας σε αυτήν ένα έξ ολοκλήρου αρνητικό περιεχόμενο. Η ελευθερία με την οποία ζούμε, είναι ουσιαστικά η ελευθερία ανεξέλεγκτης δράσης για το χρήμα και τις ιδεολογίες, δηλαδή η ελευθερία καταστροφής της Ελλάδας. Αυτού του είδους η ελευθερία είναι περιορισμένη. Είναι το ίδιο το καθεστώς! Αλλά είναι ελευθερία καταστροφική, που σε τελικό σκοπό αποστερεί την έννοια της ελευθερίας από το πραγματικό της νόημα, όπως ακριβώς η λειτουργία του καθεστώτος αποστερεί τους Ελληνες απο το θεμελιώδες δικαίωμα τους, να ακουσθεί η φωνή τους. Γιατί καθιστά απραγματοποίητο το βασικό, το θετικό χαρακτηριστικό της ελευθερίας, που προσδιορίζει την αληθινή ελευθερία, δηλαδή το να είμαστε κύριοι στον τόπο μας.

Η "παθητική" ελευθερία της σημερινής δημοκρατίας μας αφαιρεί τελικά από την ελευθερία το πλαίσιο επί του οποίου μπορεί να πραγματοποιηθεί. Έχει μεταλλαχθεί σε μία τυπική ελευθερία που σκοτώνει την πραγματική. Είμαστε ελεύθεροι, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μη έχουμε τον τρόπο να αποφασίζουμε, όλα γίνονται ερήμην. Αποφασίζονται ζωτικά πράγματα για το έθνος μας πχ μονοτονικό από ένα νυσταλέο κοινοβούλιο που βιάζεται να τελειώσει το θέμα γιατί οι βουλευτές έχουν κλείσει πρώτο τραπέζι πίστα σε κάποιο σκυλάδικο πολυτελείας ή βιάζονται να πάνε βόλτα με το κότερο. Έτσι τοποθετημένη η ελευθερία καταστρέφεται αφ' εαυτής: καταστρέφει το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει απολύτως τίποτα.

Η προσωπική ελευθερία που υπόσχεται η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι απεριόριστη, αφού χάνεται μέσα στην αναρχία και εκμηδενίζει την ελευθερία του άλλου. Εξ άλλου, η πολιτική ελευθερία δεν πρέπει να έχει σαν σκοπό την εκμηδένιση της εθνικής ανεξαρτησίας, ούτε πρέπει να καθιστά αδύνατη την εξάσκηση της ελευθερίας του Έθνους. Οι σημερινές ιστορικές συνθήκες πρέπει να μας οδηγήσουν στο να δώσουμε κάποιο εθνικό περιεχόμενο στο ορισμό των δικαιωμάτων του πολίτου: "η ελευθερία συνίσταται στην δυνατότητα να γίνεται ότι δεν βλάπτει τον άλλο". Σήμερα, η λέξη ελευθερία είναι κούφια και θα παραμείνει κούφια εκτός αν η ελευθερία αφήσει ανέπαφο το απαράγραπτο δικαίωμα του Εθνους να ενεργεί και αυτό σαν ελεύθερο πρόσωπο.

Στο όνομα της αληθινής ελευθερίας, της ελευθερίας του Έθνους, κατηγορούμε την κίβδηλη ελευθερία, την ελευθερία της αγοράς, του χρήματος και των ιδεολογιών, όπως ακριβώς στο όνομα της αληθινής δημοκρατίας, αυτής που εκφράζει την θέληση των Ελλήνων, κατηγορούμε την κίβδηλη δημοκρατία, αυτήν που αλλοιώνει την θέληση του λαού και θέλει με το έτσι θέλω, με συνωμοτικό, αυταρχικό τρόπο να επιβάλλει πραξικοπηματικά την μετάλλαξη του Έλληνα σε άλλο είδος.

Πρέπει να ανοικοδομήσουμε εξ ολοκλήρου το Έθνος μας. Δεν πρέπει μόνο να το προφυλάξουμε από την εισβολή του ξένου τρόπου σκέψης και την σεχταριστική μεταπρατική επιστήμη των ζητιάνων και ερημοσπιτών Βερέμη, Λιάκου, και ΣΙΑ, αλλά πρέπει να μας ανήκει ένα πρόσωπο μία αποστολή. Έτσι μόνο μπορούμε να του ξαναδώσουμε την χαμένη του ζωή. Όπως ακριβώς μόνο οι Ένοπλες Δυνάμεις μπορούν να εγγυηθούν την εθνική ανεξαρτησία, κατά τον ίδιο τρόπο μόνο μία εθνική ιδέα, μία νέα εθνική θέληση είναι ικανή να απαλείψει το έργο που έκαμαν οι ιδεολογίες, και να το εμποδίσουν να συνεχισθεί.

Έφτασε η ώρα του μεγάλου ΝΑΙ. Ο ανεκδιήγητος Yorgo είπε: "ότι αν βασίσουμε την ταυτότητά μας αποκλειστικά στην θρησκεία, την εθνική η φυλετική καταγωγή, τότε επιλέγουμε κοινωνίες είτε θεοκρατικές, είτε βαθιά αυταρχικές, ρατσιστικές ή ακραίες εθνικιστικές".
Μέσα από τις στάχτες και τα αποκαΐδια του Δεκέμβρη αποκτήσαμε την Θέληση της Δύναμης. Μια μόνη απάντηση υπάρχει στο παραλήρημα του κενού αυτού αμερικανογεννημένου κοσμοπολίτη. Ναι! Είμαστε Έλληνες. Το ΝΑΙ είναι ειλικρινές δυνατό, ανιδιοτελές. Βγαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας. Κτυπά πάνω στις πέτρες και του βράχους που τους πότισαν με αίμα χιλιάδες Έλληνες και γίνεται αχός και βουητό. Λυγίζει του αλύγιστους, τα κατεβάζει τ άστρα. Έφθασε ή ώρα για "πάλεμα για μάτωμα για την καινούργια γέννα". Η μεγάλη αλήθεια του Ελληνισμού κυλάει σαν το γάργαρο νερό να ξεπλύνει το μίασμα "της προδοσίας και της ασκήμιας". Δεν αποβλέπουμε σε θέσεις επισκέπτη καθηγητή, σε φακελάκια από τον Soros. Αποβλέπουμε μόνο στο έργο μας. Ιδού η τελευταία φράση του Ζαρατούστρα του Νίτσε: "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρας κ' εγκατέλειψε τη σπηλιά του λάμποντας και δυνατός, σαν ένας πρωινός ήλιος, που έρχεται από σκοτεινά βουνά". Εμείς οι Έλληνες, οι Ελληνίδες τα Ελληνόπουλα με αυτά τα λόγια ξεκινάμε για την μεγάλη μας οδοιπορία. Κατεβαίνουμε στις πόλεις και τα χωριά για να πραγματοποιήσουμε το έργο μας.

Όπλο μας το διαδίκτυο. Έδωσε την νίκη στον Obama σ' εμάς θα δώσει την ελευθερία που μας στέρησαν χτίζοντας τριγύρω μας τα τείχη της χλεύης και της συκοφαντίας. Ήδη ακούγεται ο κρότος των χτιστών και ο ήχος που τα γκρεμίζει.

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Αηδία, Κατάπτωση, Εξευτελισμός


Ο σοφός Βερέμης από το ποίημα "Δευτέρα Παρουσία" του Γέιτς ξέθαψε τον στίχο

«Οι καλύτεροι δεν έχουν καμιά πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι ηχηρό πάθος»
για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα του σήμερα (Καθημερινή 18/1/09).

Καθαρά φληναφήματα πανικού τελειωμένου ανθρώπου. Ο Βερέμης είναι σαν το γραμμόφωνο που το κούρδισαν. Είναι ο άνθρωπος των έμμονων ιδεών και στα περασμένα και τα τωρινά. Φοράει την λιβρέα του μοντέρνου του σύγχρονου αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας μικρός άνθρωπος, χωρίς αέρα, χωρίς καμιά πλατιά χειρονομία. Λίγο ακόμα και θα βάλει τα κλάματα, ένα είδος Ναστραντίν Χότζα.

Δεν συλλογιέται αν αυτό που συμβαίνει σήμερα ξεκίνησε 35 χρόνια πριν. Όταν στην Ελλάδα του 74 εγκαταστάθηκε ένα καθεστώς, φερμένο στους γυλιούς του Τουρκικού στρατού και άρχισε με καλογερική μανία το γκρέμισμα κάθε ιερού και όσιου. Σπάζοντας την χρυσή αλυσίδα που έδενε τον Έλληνα πολίτη με την πατρίδα του και τον παρέδωσε δέσμιο σε ιδεολογίες και ιδεολογήματα σαν τις μόνες αλήθειες ζωής. Άνθρωπος εύκολων ευκαιριών, με το εμπόδιο της δυσαρέσκειας στην ψυχή - Όχι στο σχέδιο Ανάν, απόσυρση του βιβλίου αίσχους - υπεροπτικός, ωμά αδιάφορος για τους άλλους τους Ελληνάρες, τους αρματολούς, τους υπερέλληνες, ρίχνει την σοφία του στο χαρτί περισσότερο για να μπερδεύει να πράγματα παρά να τα διευκολύνει.

Τον κυβερνά ο φόβος μην προκαλέσει δυσμένεια. Αοριστολογεί για μία κατακερματισμένη κοινωνία:

"που μισεί το κράτος δικαίου το οποίο απαιτεί ίση μεταχείριση όλων των πολιτών και αντιτίθεται σε οποιοδήποτε καταναγκασμό που περιορίζει την αυθαιρεσία".
Που ήταν τόσα χρόνια; Δεν είδε, δεν έμαθε ότι για 35 χρόνια συρρικνώνεται συνεχώς η επίγνωση του "ανήκειν", ο αυτοπροσδιορισμός μέσω των κοινών "αξιών", "παραδόσεων", "ιστορικών καταβολών". Δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει ότι από το 1981 το κόμμα του Yorgo με το σύνθημα ο λαός στην εξουσία επέβαλε στην ελληνική κοινωνία πραγματική "λοβοτομή". Γεμάτο "ηχηρό πάθος" κατάργησε κάθε θεσμό και διάκριση αριστείας, κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας, εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας, δημιουργικότητας. Αρκούσε μία κλαδική για να φθάσεις ψηλά, να μπουκώσεις το απύλωτο στόμα σου με το βιός των Ελλήνων και η Ελλάδα να φθάσει στο κατώτερο σκαλί του "κακού τη σκάλα"

Θρηνεί σπαρακτικά και ουρλιάζει ηθολογικά ο λακές της νεοταξίτικης βαρβαρότητας. Είναι ένας σκαντζόχοιρος με τους Έλληνες. Στάζει φαρμάκι από την μύτη του, πάντα λίγος σα σπιτικός γάτος απέναντι στην άρχουσα ελίτ της Νέας Τάξης.
Ανερυθρίαστα, ανενδοίαστα και αναίσχυντα μας παραδίδει μαθήματα "πολιτικής δεοντολογίας". Μιλάει για επανάσταση. Παρέα με τον Μουζέλη προσπαθούν να ωραιοποιήσουν το "ψυχωτικό κίνημα" του "αριστερού παρακράτους" του Ψυχικού, της Εκάλης, της Πολιτείας και του Κολωνακίου.

Δεν γλύτωσαν από την αρλουμπολογία του ούτε οι θεατές του Εθνικού Θεάτρου που δέχθηκαν παθητικά την διακοπή της παράστασης και έφαγαν στην μάπα τα υβριστικά συνθήματα των αντιεξουCIAστών. Τι ήθελε να κάνουν; Να σηκωθούν και να του καταχερίσουν ώστε την άλλη ημέρα οι τηλεμαϊντανοί και οι εφημεριδογράφοι να ωρύονται ότι "αγανακτισμένοι" και "χρυσαυγήτες" βιαιοπράγησαν στους δημοκρατικούς πολίτες.

Αλλά ξέρει την δουλεία του. Η πολιτική είναι σαν το μπουρδέλο, πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας με τις περιστάσεις της στιγμής.
Αφού ο ελληνικός λαός έφαγε χαστούκι από το ένα μάγουλο πρέπει να φάει ένα και από το άλλο. Αλλά δεν λέει λέξη για τον τσαμπουκά και την μαγκιά που έχει καλλιεργηθεί τόσο έντεχνα από τις τσούλες της πολιτικής, όπως στο περιστατικά που περιγράφει ο Χαρίδημος Τσούκας:

"Όταν ο νεανίζων ασπρομάλλης συνθέτης λαϊκοπόπ μουσικής, συνοδευόμενος από φίλη του, αγνώστων προσόντων πλην της τηλεοπτικής φήμης της, αρνείται να σταματήσει το πολυτελές τζιπ του σε σχετικό νεύμα της αστυνομίας για έλεγχο και βρίζει τους αστυνομικούς, είναι απλώς θλιβερό. Υπάρχουν, δυστυχώς, και τέτοιο άνθρωποι! Όταν όμως ο ψωνισμένος συνθέτης αρνείται τον έλεγχο και ισχυρίζεται ότι το αυτοκίνητο του παρέχει «άσυλο», τότε το πράγμα σοβαρεύει. Κι όταν δε ο δικηγόρος του, αντί να ζητήσει συγγνώμη για λογαριασμό του πελάτη του, επέκρινε τους αστυνομικούς που έκαναν τη δουλειά τους, υποδεικνύοντας στην αστυνομία, με απίστευτο θράσος, ότι «θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς τον πολίτη», τότε καταλαβαίνουμε ότι η «επώνυμη» ελίτ θεωρεί τον εαυτό της πάνω από το νόμο."

Το πρόβλημα είναι η άρχουσα ελίτ που δημιουργεί γύρω της μια ατμόσφαιρα αγοράς όχι μιαν ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης.Οι Ελληνες δεν είναι παρά αγγεία για να ρίχνει μέσα τις ευθύνες της. Η νέα γενιά με την συμμετοχή της στην σημερινή κατάσταση πάει να φορτωθεί όλες τις αμαρτίες των πολιτικατζήδων και να βουλιάξει μαζί τους.

Ο Βερέμης θυμήθηκε τον Γέιτς. Εμείς τον Σεφέρη:

"Τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός, του πολιτικού μας κόσμου.."
Πολιτικό Ημερολόγιο Α, 1935-1944, Ίκαρος, 1981, σελ. 257





Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Καρκαγιάννιων κοτσανών....το ανάγνωσμα..


Πάνε ξεχαστήκανε τα βάρβαρα γεγονότα του "Δεκέμβρη2008". Οι ηθικοί αυτουργοί(κλικ)

της βαρβαρότητας που ζήσαμε, ζητώντας δήθεν την εκπαίδευση ή την αναδιοργάνωση της αστυνομίας, έμμεσα, αν τολμάν ας το πούνε ανοικτά, προσπαθούν να τα φορτώσουν όλα απάνω της. Ο Yorgo μάλιστα συναντήθηκε με τον αρχιβάρβαρο Αλάβάνο και σαν καλοί μαφιόζοι τα "μιλήσανε τα συμφωνήσανε" για να θυμηθούμε και το λαϊκό άσμα "Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη" και αποφάσισαν, την απόλυτη ανοησία. Η αστυνομία χρειάζεται να "εκδημοκρατιστεί". Όλα τα ΜΜΣ(κοταδισμού) και η καμαρίλα του νεοταξίτικου αγκιτ-προπ έχει στρέψει την προσοχή της στην αστυνομία. Ο Πάσχων Μανδραβέλης περισπούδαστα ανακατεύει την βία με την δημοκρατία (Καθημερινή, 14/1/09), η καλή εφημεριδογράφος Μαριάννα Τζιαντζή με πολύ λογισμό, ανακατεύοντας θεωρία και πράξη, αναρωτιέται: "Τι αστυνομία θέλουμε" (Καθημερινή, 14/1/09).

Ο πλέον γραφικός όλων είναι ο σύντροφος ή κύριος, ας διαλέξει ότι του αρέσει, Καρκαγίαννης της Καθημερινής. Ξέρετε της φυλλάδας, γιατί φυλλάδα κατάντησε η εφημερίδα του Βλάχου, που φιλοξένησε το άρθρο του Παπαχελά που υπεράσπιζε το γκούλαγκ του Γκουαντάναμο (Καθημερινή, 17/9/06). Μας ταλαιπώρησε σε δύο συνέχειες με το ερώτημα: "Ποιά αστυνομία;" (14-15/1/09).

Μίλησε για τον χωροφύλακα-τρομοκράτη της μετά την κομμουνιστική ανταρσία εποχή, έτσι στην τύχη. Δεν είπε ότι, η Ελλάδα κατεστραμμένη και φοβισμένη από τον παροξυσμό και το όργιο αίματος του ΚΚΕ που είχε το "όπλο πάρα πόδα" έπρεπε να προστατευθεί. Ο χωροφύλακας ή ο αστυφύλακας της εποχής εκείνης έκανε την δουλειά που του είχε αναθέσει η πολιτική του ηγεσία και την έκανε καλά. Τόσο καλά μάλιστα που ήξερε και τι μάρκα τσιγάρα κάπνιζαν στις γιάφκες τους. Ας διαβάσει το βιβλίο του Σταύρου Κασιμάτη "οι Παράνομοι".Την έκανε καλά ώστε ο σύντροφος Κύρκος σήμερα να τρέμει στην ιδέα και μόνο ότι ο Στριγγος θα ήτανε υπουργός. Ο δε Λάζαρίδης να ευλογά την ημέρα που ηττήθηκαν.

Μετά το 74 τα πράγματα άλλαξαν. Η ΥΠΕΑ ανάλαβε το έργο να διαφυλάξει την ειρήνη μεταξύ Καραμανλή Α' και αριστεράς. Αποστολή της ΥΠΕΑ ήταν το κυνήγι οποιουδήποτε θα θύμιζε τα εγκλήματα του ΚΚΕ και της συμμορίας του. Αυτό ο Καρκαγιάννης και όλη η αριστερά καμαρίλα το έχουν ξεχάσει. Ας πάνε μία βόλτα στα δικαστήρια και ας δούνε πόσες δικογραφίες υπάρχουν, πόσοι άνθρωπο σύρθηκαν στον εισαγγελέα γιατί κάποιος έγραψε ένα άρθρο "μέχρι πότε οι δολοφόνοι του 5/42 θα είναι ανάμεσα μας".

Ασχολείται και με τον βουλευτή του ΛΑΟΣ, ούτε το κόμμα δεν τολμάει να γράψει, κύριο Γεωργιάδη επειδή εκστόμισε:

«Ο Βίσμαρκ είχε πει: καθηγηταί τρεις, εχάθη η πατρίς. Εις την Ελλάδα να το αλλάξουμε: δικασταί τρεις, εχάθη η πατρίς. Να δούμε ποιος κυβερνά την Ελλάδα. Η Βουλή ή οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας, που δεν ξέρω ποιος τους έχει διορίσει και από πού κρατάει η σκούφια τους».
Ο κύριος Γεωργιάδης δεν είπε τίποτα διαφορετικό από εκείνο που είχε πει από τις στήλες της φυλλάδας ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, κύριος Χατζηγάκης, αναφερόμενος σε "Κράτος δικαστών: φάντασμα ή πραγματική απειλή" (Καθημερινή, 3/2/2008)(κλικ). Ο κύριος Χατζηγάκης μπορεί να λέει ότι θέλει. Τα δικά του είναι σοφίες καλοπροαίρετες και ευπρόσδεκτες. Είναι το δικό μας το παιδί, πολυπολιτισμικό, παγκοσμιοποιημένο, που θεωρεί τις πατρίδες αναχρονισμό.

Ενοχλήθηκε απο την παρέμβαση του Γεωργιάδη την χαρακτήρισε μάλιστα "κοτσάνες". Η παρέμβαση του Γεωργίαδη είναι κοτσάνα. Οι κλανιές του Ψαριανού δεν τον ενοχλούν. Αλλά ξεχάσαμε προέρχονται από το δικό μας το παιδί. Άρα μυρίζουν ωραία.

Ρίχνει και ένα περί "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων" έτσι για να δέσει η σάλτσα. Δεν έμαθε ότι το πιστοποιητικό αυτό έχει αντικατασταθεί από το "πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων" όπως ωραία και σωστά δήλωσε ο Σπανουδάκης(κλικ). Δεν είχε ακούσει το ουρλιαχτό που κυριαρχούσε στην Ελλάδα όταν το 81 ο λαός πήρε την εξουσία: "Φέρτε μου Πασόκους!". Αν δεν πιστεύει ας ρωτήσει τον Χυτήρο. Πως και από που βρέθηκε στο γραφείο τύπου στο Βουκουρέστι. Προσόντα ένα. Πασόκος! Μάταια ο κακομοίρης ο Καρκαγιάννης προσπαθεί να αναστήσει το παρελθόν για να δικαιολογήσει το παρόν.

Επανερχόμενοι στο παραλήρημα περί αστυνομίας μια φράση του και μόνο αρκεί να μας δείξει το μέγεθος της διανοητικής του αναπηρίας:

"Άκουσα ότι σε πολλές χώρες η αστυνομία είναι άοπλη και ειδικά εκπαιδευμένη για να αντιμετωπίζει βίαιες πράξεις διαδηλωτών"

Σωστά διαβάσατε. Ο μεγάλο δημοσιογράφος με χρόνια ολόκληρα εμπειρία. Άκουσε! Ξαφνικά έγινε κουτσομπόλα της γειτονίας και άκουσε. Ποιες είναι αυτές οι χώρες; Είναι άοπλη η αστυνομία στην Αμερική; Ας γελάσω. Πιάνω την Αμερική γιατί ο κύριος Βερέμης, άλλος "σοφός", θέλει να γίνουμε η Αμερική των Βαλκανίων. Το πώς αντιμετωπίζονται αυτές οι καταστάσεις στην Αμερική μια βόλτα στο διαδίκτυο θα μας φωτίσει. Πόσους νεκρούς, πόσους τραυματίες και πόσες χιλιάδες συλλήψεις είχε το Λος Αντζελες το 1992.

Για όλα φταίει η αστυνομία. Κάηκε όλη η Αθήνα εκτός από το Ψυχικό, την Φιλοθέη, την Πολιτεία και λοιπά βόρεια προάστια. Φταίει η αστυνομία! Ο Λαζόπουλος ούρλιαζε κάψετέ τα όλα. Φταίει η αστυνομία! Κανάλια ρίχνανε λάδι στην φωτιά. Φταίει η αστυνομία. Ο Yorgo τρίβοντας τα χέρια του και περιμένοντας να πατήσει πάνω στα αποκαΐδια και τις στάχτες, έκανε την πάπια. Φταίει η αστυνομία! Το ΚΚΕ χάιδεψε τα αυτιά μας για λίγο, για να επιστρέψει αμέσως μετά στις δεκαετίες του 20-30. Φταίει η αστυνομία!

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη και αυτό που ακολουθεί σήμερα επιβεβαιώνουν τον Σεφέρη:

"Συμπεραίνω πως το χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι ότι κυβερνίομαστε από ανθρώπους που είτε δεν θέλουν, είτε δεν έχουν την δύναμη να ιδούν. Χρεοκοπημένους.."
(Γίωργος Σεφερής, Πολιτικό Ημερολόγιο, Α' 1935-1944, σελ 271).

Αυτά έγραφε ο Σεφέρης τό 1944. Σήμερα, εν έτη 2009, ισχύουν τα ίδια και απαράλλαχτα...



Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Ληξιαρχική Πράξη Θανάτου


Για 35 χρόνια αυτό το συνονθύλευμα που ακούει στο όνομα αριστερά και αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται "μεγάλη δημοκρατική παράταξη"(κλικ) δεν παρήγαγε ούτε κάν προβληματισμό για ενδεχόμενη αναχώνευση και πλουτισμό των σοσιαλιστικών ιδεών με στοιχεία ελληνικής και κοινωνικής ιδιαιτερότητας. Γεμίσαμε με αποσπασματικές μεταφορές, απομόνωση συγκεκριμένων φράσεων και γραμμών από ιστορικούς ηγέτες-θεατρίνους τοποθετώντας τα αποσπάσματα σε λαϊκό επίπεδο, χωρίς ιδεολογική επεξεργασία. Τα αποσπάσματα και τα επιγράμματα των ινστρουχτόρων και του Αγκιτ-Προπ της αριστεράς είναι ολοφάνερα θεωρητικά και συχνά αχρείαστα διδακτικά, αλλά εκείνο που μεταδίδουν είναι ασυνάρτητο δόγμα, πράγματα εξωφρενικά, παρά ένας τρόπος σκέψης για την ανθρώπινη ζωή στην κοινωνική και ιστορική της συνθήκη.

Η Αριστερά άν ήθελε να αυτοσυστηθεί θα μας έλεγε "Και επηρώτα αυτόν' τι όνομά σοι; λεγεών όνομά μοι, ότι πολλοί εσμέν" αν δεν την είχε προλάβει ο διάβολος στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ( κεφ. ε' 8-9). Μήπως όμως πρόκειται για την ίδια δαιμονική μορφή που σαν άλλος Πρωτέας αλλάζει πρόσωπα και χρώματα; Λεγεών η αριστερά, γιατί πολυσχιδής όπως το "πνεύμα το ακάθαρτον". Πολυφυής (αν και μονοδιάστατη), πολυκέφαλη (αν και μικρόνους), πολυκέλαδη (αν και μονοσήμαντη), πολυεπικίνδυνη (αν και φύσει εαύλωτη). Και βέβαια φονταμεταλίστικη, όποια και αν είναι η αίρεση-δόγμα που κουβαλάει στο δισάκι της. Αδιάφορη στην λογική του λογισμού και ευαίσθητη μόνο στην λογική της ισχύος.

Η αριστερά με τις παραφυάδες των -ισμών της , μαρξισμό, λενινισμό, σταλινισμό, τροτσκισμό, μαοϊσμό, λαϊκισμό, για να περιοριστούμε σε λίγες απο τις σύγχρονες ολέθριες ενσαρκώσεις της και με τα παρελκόμενα τρομοκρατία, βαρβαρότητα, εκσυγχρονισμό, προοδευτισμό, νεοταξισμό και γιατί όχι δημοκρατισμό εμφιλοχώρησε παντού, διέβρωσε τα πάντα. Καμία περιοχή του ιδιωτικού ή δημοσίου βίου, της δράσης της σκέψης που να μείνει αμόλυντη. Η συνδικαλιστική απολυταρχία, ο αφελληνισμός και η αποσύνθεση της Παιδείας, η φενάκη του διαλόγου, η απάτη του "ακαδημαϊκού ασύλου" είναι η προσφορά της Αριστεράς στην χώρα. Η ελληνική νεολαία εκπαιδεύτηκε στις τελετουργίες της βίας. Η τέχνη, ο λόγος, κατεξοχήν τόποι του υψηλού και ευγενούς δεν αποτέλεσαν εξαίρεση ούτε πανάκεια κατά της βάρβαρης επέλασης των βάρβαρων αριστερών ιδεολογημάτων. Από το "Ζιγκ-Ζαγκ στις Νεραντζιές"(κλικ) μέχρι τα υψηλά και περισπούδαστα φληναφήματα των ημετέρων που είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι είναι πολιτισμός και ικανοί μόνο να ακολουθούν την πολιτισμένη ηγεσία τους. Αφού έκτισε την ύπαρξη της σε μία μεγάλη αφήγηση δόξας, τρόμου, μίσους και εκδίκησης που στο βάθος της υποσχέθηκε την οριστική και ολοκληρωτική Δικαίωση-Κυριαρχία επί των άλλων Η εκτραχηλισμένη αριστερά έφθασε στο τέλος της.


Με αφορφή την βαρβαρότητα των Νέων δεκεμβριανών 2008 σε ένα προηγούμενο σημείωμα είχαμε αναφερθεί στον επιθανάτιο ρόγχο(κλικ) της αριστεράς. Σήμερα έφτασε η ώρα να γραφτεί η ληξιαρχική πράξη θανάτου της. Την υπέγραψε με το αίμα του ο Γρηγοροπουλος, αθώο θύμα στο Μολώχ της μεταπρατικής αριστερής ιδεολογίας που για 35 χρόνια χώνει τα λιμάρικα χέρια της στο βιός των Ελλήνων, έχει ανατρέψει αξίες και έχει παραδώσει τον Ελληνα άνθρωπο στα νύχια του εκσυγχρονιστικού αμοραλισμού. Την σφράγισε ο Διαμαντής που χαροπαλεύει, ο "μπατσος" των 700 ευρώ, που οι λαμόγιες, το προοδευτικό κηφηναριό και τα παράσιτα του προοδευτισμού του στέρησαν τις ευκαιρίες που φυλάν για τα παιδιά τους. Ας τολμήσει ένας από τους "αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους", που ξέρουν τα πάντα, να δώσει στον ελληνικό λαό το που σπουδάζουν τα βλαστάρια του φωταδίστικου μηδενισμού.

Κάτι τέτοιο υποδηλώνει ο χιασμός την ρήση του Ευαγγελιστή Μάρκου: "όνομα...λέγων' λεγεών όνομα" σαν το ονοματίζειν, ο λόγος να μην ήταν απλώς "έν αρχή" αλλά και έν αρχή πάντων των δεινών που εκ πηγάζουν από την κατίσχυση της ανεξέλεγκτα πληθωρικής μωρολογίας, οδηγώντας αναπόδραστα στον παράλογο στον επικινδυνο αριστερό ά-λογο.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Σε κανένα... Στους νεκρούς... Στο πεπρωμένο...


Αν ο Αρτεμίδωρος που έφερνε το γράμμα στον Καίσαρα ήθελε να είναι αποτελεσματικός, θα απευθυνόταν στον απελεύθερο και θα του έδινε το γράμμα. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε στους γραμματείς και φαρισαίους. Απλά θεωρούμε ότι είναι εξ ίσου προδοτικό να παραδεχθούμε σαν αναπόφευκτη τη συνέχιση της προδοσίας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να την καταγγείλουμε. Πιστεύουμε ότι μόνο μία σωτηρία υπάρχει. Η καταστροφή, πάση θυσία αυτού του καθεστώτος της απάτης, της αλλοτρίωσης και του θανάτου.

Δεν υπάρχει λόγος να καταρτισθούν προγράμματα και σχέδια, ότι αυτό που θα αντικαταστήσει την σημερινή σαπίλα λίγο μας ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρέπει, επιβάλλεται να αντικατασταθεί. Δεν θέλουμε την καταστροφή του κράτους, αλλά αντίθετα, είναι εξ ονόματος της θέλησης του λαού που απαιτούμε την εξαφάνιση αυτου του ιδεολογήματος που λέγεται "δημοκρατία", η οποία δεν είνα παρά δημοκρατία προνομίων, νοθείας, διαφθοράς, μίζας και λαμόγιας. Θέλουμε να απαλλαγούμε απο τις καταχρήσεις της κλίκας που στο όνομα της Δημοκρατίας έχει κατασπαράξει την Ελλάδα. Ζητάμε μία, ένα, έναν ικανό να απελευθερώσει την θέληση του έθνους και να κυβερνήσει κατά τρόπον αποτελεσματικό και συνεπή.

Γιατί να παριστάνουμε τους αναθεωρητές των θεσμών; Αυτό που έχει σημασία είναι ένα νέο πνεύμα και όχι ένα χαρτί επιπλέον. Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μία "Τρίτη Δύναμη", ανεξάρτητη από τα σημερινά συνονθυλεύματα που μαγαρίζουν την χώρα. Δεν είναι αρκετό να τονισθούν τα πλεονεκτήματα που θα μας παρείχε αυτή η "Τρίτη Δύναμη", καθώς και οι λύσεις που θα έφερνε. Είναι απαραίτητο ένα νέο πνεύμα, ένα νέο μήνυμα. Μέσα από τα αποκαΐδια και τις στάχτες του Δεκέμβρη 2008 θα ξεπηδήσει η απόρριψη των μύθων της αριστεράς και η απάτη του νεοφιλελευθερισμού.

Η Ελλάδα πρέπει να επανέλθει στην ιστορική της πραγματικότητα, δηλαδή να ξαναβρεί τον εαυτόν της. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να καταγγείλουμε, να καταπολεμήσουμε τις αρχές στο όνομα των οποίων μας αποστέρησαν απο την εξουσία μας, τους μηχανισμούς που μας εξαπάτησαν και μας παρέλυσαν.
Αλλά τελικά, πρέπει να φθείρομαι το βασικό εκείνο τμήμα που θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το έθνος, προστατεύει την κίβδηλη ελευθερία κσι παραλύει την αληθινή, αυτό που καλλιεργεί την κίβδηλη δημοκρατία και καταργεί την πραγματική, δηλαδή το καθεστώς της κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, όπως λειτουργεί σήμερα στους θεσμούς μας.

Η Βουλή είναι το κέντρο της κομματοκρατίας από όπου διέρχονται όλες οι αιτίες της παρακμής και της παραλυσίας που συνθλίβουν την πατρίδα μας. Είναι η αντανάκλαση και το κέντρο ισχύος του χρήματος, είναι το σημείο εφαρμογής όπου εξασκούνται οι δυνάμεις παραμόρφωσης της Ελλάδας. Είναι το νευρικό κέντρο ενός ασθενούς έθνους και η παραλυσία του αντιπροσωπεύει την ανικανότητα στην οποία βρίσκεται η άρχουσα ελίτ να ταξινομήσει την έκφραση της εθνικής θέλησης. Αλλά ακριβώς αυτή η Βουλή, που θα έπρεπε να είναι ενσαρκωτής της θέλησης του λαού, για καλύτερη παιδεία, καλύτερη υγεία, εθνική υπερηφάνεια και δικαίωμα στην ευτυχία είναι καταδικασμένη να είναι ένα ασθματικό, εξασθενημένο και άχρηστο όργανο. Κάθε θέληση, αν υπάρχει ακόμη, καταποντίζεται μέσα σε αυτή την "συσκευή" και χάνεται χωρίς ελπίδα. Κάθε πρωτοβουλία πέφτει μέσα σ' αυτό το χωνευτήρι, απ' όπου δεν βγαίνει ποτέ, ασβεστοποιήται και γίνεται σκόνη, Είναι ένας τεράστιος φράκτης μεταξύ της δύναμης που απομένει ακόμα στο έθνος και της δράσης. Ένας φράκτης που καμία ακτίνα φωτός δεν κατορθώνει ποτέ να υπερκεράσει!

Το κακό είναι πολύ βαθύτερο και η Βουλή δεν είναι παρά μία αντανάκλαση του. Η Βουλή είναι αθεράπευτη. Αλλά δεν είναι αυτή που πρέπει να θεραπευθεί. Είναι η χώρα ολόκληρη, είναι όλος ο οργανισμός που πρέπει να τεθεί σε νέες βάσεις, σύμφωνα με άλλες προοπτικές. Πρέπει πρώτα να καταστραφούν, η παραποίηση της λαϊκής θέλησης, η βασιλεία του χρήματος, η βασιλεία των κομμάτων. Εδώ βρίσκεται η αρχή κάθε πολιτικής εθνικής ανόρθωσης και, κυρίως κάθε αποτελεσματικής πολιτικής.

Ένας λαός παύει να έχει ψυχή όταν δεν τοποθετεί πλέον υπεράνω του χρήματος και των κομμάτων, ενστικτωδώς και ασυζητητί ένα σύνολο ιδανικών που θεωρεί θεμελιώδη. Ένας λαός που τοποθετεί το χρήμα και το κόμμα υπεράνω όλων, παύει να υπάρχει σαν λαός, γίνεται όργανο του ξένου που έχει το χρήμα, και εγκαταλείπει την ζωή και το πεπρωμένο του στα θεληματικά χέρια της κομματικής νομενκλατούρας που, αντί να φροντίζει για την πατρίδα, κάνει δώρα στον εαυτό της, φροντίζει το μέλλον των παιδιών και τρώει με χρυσά κουτάλια. Εδώ σ' αυτό το σημείο φθάσαμε!

Αγαπάμε την ψευτοδημοκρατία μας. Την έχουμε ενστερνισθεί πια. Είναι πολύ πιο άνετη από τα ενεργητικά καθεστώτα. Αγαπάμε τον τρόπο που ταλαιπωρούμαστε. Τον έχουμε συνηθίσει πια. Το μικρόβιο βρίσκεται μέσα στο αίμα μας και μας καταστρέφει σαν σύφιλης. Πως μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Τα παιδιά φτύνουν κυριολεκτικά αίμα για μία θέση στο Πανεπιστήμιο. Όταν την αποκτήσουν, παθητικά υποτάσσονται στις ορέξεις των τραμπούκων αντί να αγωνιστούν. Οι 175 τραμπούκοι καταλαμβάνουν τα σχολειά και τα Πανεπιστήμια οι υπόλοιποι 3500 αντί να καταλάβουν την Βουλή και να απαιτήσουν από του 300 μασκαράδες την Παιδεία για την οποία αγωνίστηκαν οι πατεράδες τους στο Πολυτεχνείο περιμένουν μοιρολογώντας και κλαίγοντας.
Αλλά τι να κάνουμε; Το να τους υποδείξουμε ένα μέλλον, το να πολεμήσουμε, έχοντας για λάβαρο ένα όραμα, δεν είναι σαν να βάζουμε ένα σπαθί μεταξύ αυτών και της αυτοκρατορίας των νεκρών;
Για ποιο λόγο; Σε ποιόν απευθύνεται ο μονόλογος της Κασσάνδρας.

Σε κανένα... Στους νεκρούς... Στο πεπρωμένο...

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Η Κίρκη.....

Καθίστε λοιπόν καλοί μου συμππατριώτες, και κοιτάξτε τα καινούργια αφεντικά σας. Δεν φοράνε καθόλου μπότες και σπιρούνια...Τα βαριά σκήπτρα δεν γέρνουν στις άκρες των δακτύλων τους...Δεν δείχνουν πιά ένα μεγάλο τράχηλο γεμάτο επωμίδες, ούτε φέρουν χαλύβδινους θώρακες με παράσημα και καμία βαρύτιμη γούνα δεν σκεπάζει την γηραιά τους ράχη...

Πρόεδροι ή υπουργοί, όλοι χαμογελαστοί! Χαμογελούν με τα επισκευασμένα και γυαλισμένα δόντια τους. «Είναι τόσο εύκολο, τόσο ευχάριστο, τόσο καλό να είναι κανείς αρχηγός σας. Οποιοσδήποτε κατά βάθος θα μπορούσε να είναι στη θέση μου. Δείτε πόσο είμαι κοινός, απλός και μέσος άνθρωπος». Είναι πράοι και ειρηνικοί που τους αρέσουν οι σπανακόπιτες, τα ντολμαδάκια, τα γεμιστά κολοκύθια με αυγολέμονο, και που και που ρίχνουν και καμιά ζεμπεκιά. Στα γραμματόσημα θα έχουν πολύ νοσηρή όψη. Το κεφάλι τους γέρνει και λαγοκοιμούνται και ούτε καν έχουν στο βλέμμα τους την γρήγορη και άγρια λάμψη που είχαν οι ηγέτες του άλλοτε...

Το χαλαρό τους στόμα προφέρει καλά λόγια και γερμένοι πάνω από χάρτες, στριφογυρίζουν βαριεστημένα τα ακροδάκτυλα τους. Είναι «Σοφοί» καλοί μου άνθρωποι, δηλαδή κοιμισμένοι εγκέφαλοι! Ο κόσμος φθείρεται στην σκιά και γλιστρά αργά πάνω τους και πάνω μας, όπως η άμμος ενός νταμαριού που σκεπάζει μια χαμοκέλα...

Αυτοί όμοιοι με ασθματικούς ρολογάδες, επαληθεύουν την κίνηση του μηχανισμού τους και φροντίζουν να πηγαίνουν για γκόλφ ή τένις κάθε πρωινό για να βοηθήσουν την κυκλοφορία του αίματός τους... Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο κόσμος να αγοράζει αυτό που κατασκευάζουν και κανείς να μην ενδιαφερθεί να κατασκευάσει τα ίδια πράγματα..

.Επιτηρούν πάνω στους χάρτες τις τεράστιες ηπείρους, όπως ο έμπορος, που ανοίγοντας κάθε πρωινό το μαγαζί του, κοιτάζει να δει αν κάποιος ανταγωνιστής του ξεφύτρωσε στον δρόμο... Τίποτε δεν πρέπει να κουνιέται πάνω στα μεγάλα χαρτιά που αντιπροσωπεύουν τις χώρες μας, τις μεγάλες μας πεδιάδες τα βουνά μας , τα ποτάμια μας, τα νησιά μας, τις βραχονησίδες μας, τις πόλεις μας, τα πεπρωμένα μας...Καμιά ιδέα δεν πρέπει να στεριώσει το λάβαρό της! Κανένας λαός δεν πρέπει να σηκωθεί! Αλλά παντού σ΄αυτές τις χώρες που δείχνουν με τα νύχια τους, να πολλαπλασιασθούν οι σταθμοί βενζίνης, οι κατσαρόλες, τα ψυγεία, οι κονσέρβες, τα μπουκάλια Κόκα-Κόλας, τα σκυλάδικα...

Όλος ο λαός κοιμάται σαν κι αυτούς, οι λαοί όμως κοιμούμενοι ξεχνούν το αληθινό τους πρόσωπο. Αυτοί κοιμούνται, άλλα όταν κλείνουν τα μάτια βλέπουν στον ύπνο τους αμέτρητους λαούς, όλους παρόμοιους κάτω από το βλέμμα της παντοδύναμου Νέας Τάξης. Λαούς που έχουν ενστερνισθεί νέους τρόπους σκέψης, υιοθετήσει νέα ήθη και πολύπλοκες ανάγκες που τους καθιστούν καλούς πελάτες του μεγάλου καταστήματος και δέσμιους των επίπλαστων αναγκών του νεοταξίτικου πολιτισμού....

Είχαμε ιδέες, αυτοί τις έκαναν
Super Market! Κλείνουν τα μάτια και κοιτάζουν τις χώρες κάτω από τον ουρανό και δοξολογούν γιατί έγιναν η «τιμή ευκαιρίας» που περνάει από τα ταμεία τους. Είναι φιλειρηνικά ανθρωπάκια και αν τους αφήσουμε να συνεχίσουν θα μας καταντήσουν ειρηνικά σε καματερά ανθρωπόμορφα, πιο σίγουρα και από το ραβδί της Κίρκης...

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ!.....


..... προσβλέπουμε στην Ελλάδα σαν ακατάλυτο ιδέα σαν ανώτερο πολιτισμό, σαν κρυσταλλίνη φιλοσοφία, σαν τρόπο και σκοπό ζωής. Η αντίληψή μας για την ζωή, την ιστορία, την πολιτική και κοινωνική εξέλιξη έχει χαρακτήρα καθαρά υπερφυσικό. Αντίληψη σύμφωνα με την οποία επιβάλλονται οι αξίες της ανθρώπινης προσωπικότητας και που κάθε δραστηριοποίηση και αγών δημιουργούνται με βάση ένα οργανικό σύστημα που προσλαμβάνει ανωτέρα σημασία και έννοια. Την ηθική έννοια της ζωής εκφράζει μια αριστοκρατία του χαρακτήρα και της σκέψης που δια της θυσίας υψώνεται και επιβάλλεται καθ' ότι βασίζεται στην φυσική και ποιοτική υπόσταση του ατόμου.

Στην ατομιστική, εξισωτική και ελευθεριωτική αντίληψη της ζωής εμείς οι Ελληνες αντιπαραθέτουμε αξίες διάκρισης και ποιότητας. Σε αντίθεση των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» προτάσσομεν τα «καθήκοντα και υποχρεώσεις του Ανθρώπου» η εκπλήρωση των οποίων προσδίδει στον άνθρωπο αξιοπρέπεια και τιμή που δεν απονέμεται στον οποιονδήποτε αλλά κατακτάται. Πίστη μας και συνεπώς ιδεώδες αποτελεί η κοσμοθεωρία του ελληνισμού σαν υπερφυσική αντίληψη της ζωής δια του ανυπέρβλητου ιδεαλισμού της ελληνικής φιλοσοφίας, της έξαρσης του πνεύματος και του εξευγενισμού του συναισθήματος

Η πραγματική αντίθεσή μας προς τις σύγχρονες υλιστικές, κερδοσκοπικές και αθροιστικές κακοδαιμονίες έγκειται στη ιδέα ενός ποιοτικού πολιτισμού και εναντίον των καθαρά ποσοτικών αντιλήψεων μιάς αδιαφοροποίητου ανθρωπότητας. Στην κοινωνική διάταξη των πεποιθήσεων του Ελληνα Ανθρώπου η ελευθερία δεν μπορεί να κατανοηθεί ατομοκιστικά ή κατα μέρος παρά μόνο σε σχέση με την προσφοράν μέσα στο οργανικό σύνολο. Το Εθνος απο γεγονός φυσικό και καθορισμένο από τον εθνικό συντελεστή (εδαφικού, παραδόσεων, ιστορικού, γλωσσικού) καθίσταται πνευματικό γεγονός όταν ακεραιοποήται εντός και απο το Κράτος. Το Κράτος εκφράζει την ανωτέρα συνείδηση του Εθνους που εντός αυτού και από αυτό εκδηλώνεται σαν ιδέα και ισχύς.

Οι Ελληνες ακράδαντα προσηλωμένοι στα ιδεώδη τους καθίστανται υπέρτεροι κάθε ποσοτικής-υλιστικής αντίληψης. Η πίστη προς αυτά αποτελεί βάση και κινητήριο δύναμη των αγώνων τους καθώς η επιβολή των αποτελεί το υπέρτατο καθήκον τους ως σκέψη και δράση. Πιστεύουν στις πλέον υψηλές πνευματικές αξίες, στην Ζωή σαν κατάκτηση, πρωταρχικά σαν καθήκον και κατα δεύτερον λόγο σαν δικαίωμα.

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Η Αντίφαση.....Το Όραμα...



Τι θλίψη να το ξέρει κανείς! Όλα φαίνονται απλά, λογικά, συμπαγή, η θύρα της σωτηρίας είναι πολύ κ οντά, μπορούμε να την αγγίξουμε με το δάκτυλο μας, και όμως έχουμε την εντύπωση πώς δεν θα ανοίξει ποτέ. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτοί την σκέψη και την αποδέχονται, και άλλοι περισσότεροι ακόμη, θα την αποδέχονταν αν την γνώριζαν. Αλλά το όνειρο αυτό είναι σαν ένας άλλος κόσμος. Ένας καθρέφτης, ένας απλός καθρέφτης - όπως στο παραμύθι «η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» - μας χωρίζει από αυτά τα μέρη και δεν θα τον σπάσουμε ποτέ! Αλλά σ΄αυτόν τον καθρέφτη βλέπουμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα, την τραγωδία της ύπαρξης μας, την αγωνία του θανάτου μας. Γιατί οι χώρες τα έθνη πεθαίνουν, πολύ πιο συχνά από ότι πιστεύουμε ή φανταζόμαστε. Και πολλές φορές μοιάζουν με ένα νεκρό δέντρο. Στέκουν στο έδαφος είναι στη θέση τους και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούνε. Κρεμόμαστε από τα κλαδιά τους όπως από εκείνα των Χριστουγεννιάτικων δέντρων με τις γιρλάντες και τα φωτάκια και καθόμαστε γύρω τους για να ανοίξουμε τα δώρα. Αλλά ο χυμός και η φλούδα τους έχουν πεθάνει και ο κορμός δεν είναι παρά ξερό, κούφιο ξύλο. Μ΄αυτό τον τρόπο τα έθνη μπορούν να επιζήσουν για καιρό, όρθια στη θέση τους, με ψευδαισθήσεις.

Σ΄αυτούς τους όρθιους νεκρούς, τους φτιασιδωμένους και στολισμένους, αποδίδουν για λίγο καιρό ακόμη, το πολύ για μερικές δεκαετίες, τις τιμές που θα είχαν αν ζούσαν. Ταριχευμένες, καλλωπισμένες μούμιες, σαν εκείνες των Φαραώ της Αιγύπτου, κείνται στην μεγάλη αίθουσα. Οι νέοι πρίγκιπες υποκλίνονται ακόμη μπροστά τους, φέρουν για λίγο καιρό, για μερικές φορές τα σύμβολα εξουσίας. Έπειτα ξεσπάει μια θύελλα και μετατρέπει τα πάντα σε σκόνη.

Οι πάντες παρηλάσανε μπροστά σ’ αυτούς τους ένδοξους και δοξασμένους νεκρούς. Μεταφέρθηκαν πάνω σε θρόνους και έθνη γονάτισαν ευλαβικά στο πέρασμα της κηδείας. Σάλπιγγες σήμαναν την δόξα αυτών των φαντασμάτων που νέοι άνθρωποι είχαν πεθάνει γι αυτά. Μόνο ένα ζητιάνος κραύγασε με απελπισία και ίσως οργή βλέποντας ένα σαβανωμένο πτώμα μέσα στον βασιλικό μανδύα και ο όχλος, το πλήθος των γονατισμένων τον λιθοβόλησε.

Στο νεκρό ξύλο που βρισκόμαστε είναι δυνατόν να φυτρώσει κάτι, θα είναι άραγε βιώσιμο; Δεν θα πνιγεί από όλο αυτό το πύων που υπάρχει στις κακοφορμισμένες πληγές μας. Αποβλακωμένη από τα ναρκωτικά της, η Ελλάδα, τυφλή «τα τ’ ώτα τον τε νούν τα τ’ όμματει», αδύνατη γριά πια, αγωνίζεται πάνω στα τρεμάμενα γόνατα της, κάτω από τα αλύπητα κτυπήματα του καμτσικιού του πεπρωμένου. Κτύπα πεπρωμένο! Κτύπα κουφέ αμαξά! Ας την αφυπνίσουν οι ήττες της, ας την τυφλώσει το αίμα της, ας κυρτώσει η κατάκοπη ράχη της από την δυστυχία και την ντροπή! Ας ξεσπάσει η νεροποντή στα πόδια της, ας ανοιχθεί ο δρόμος μπροστά της, ας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι της. Κτύπα πεπρωμένο! Ας σηκωθεί τέλος, ας σηκωθεί, και θα την δούμε υπερήφανο Βουκεφάλα των προγόνων μας, υπερήφανο Βουκεφάλα του σήμερα, νέο Βουκεφάλα του αύριο, υπερήφανο άτι της ελευθερίας μας! Μ΄ ένα κτύπημα, θα συντρίψει το ψέμα και την απόγνωση και θα την «αναγνωρίσουμε». Κτύπα, πεπρωμένο, μη φοβάσαι. Ας σηκωθεί, ας ξυπνήσει και ας εκδικηθεί. Γίνε το χέρι μας, αφού εμείς δεν μπορέσαμε να γίνουμε το δικό σου...

Και εμείς που αγαπούμε αυτόν τον τόπο, που όλα όμως τον δεσμεύουν και τον συντρίβουν, ας μάθουμε να υπομένομαι την μοίρα των απελπισμένων, αυτήν που μας προσφέρει η αμείλικτη Κλειώ. Ας κοιτάξουμε κατά πρόσωπο στα μάτια την Νέμεση και ας μάθουμε να παίρνουμε και από την απελπισία μας ό,τι σωτήριο έχει.

Από πολύ καιρό, ότι είναι ελληνικό πέφτει πάντοτε στην παγίδα της «πίστης» και της «τρυφερότητας». Όταν οι κάτοικοι αυτής της ξέρας που κατοικούμε «οι νουν έχουσι» πολλαπλασίασαν, για πολλά χρόνια, τις προειδοποιήσεις και τις επιπλήξεις, όταν κατήγγειλαν τα ελαττώματα του συστήματος που το οδηγούν στην καταστροφή, όταν το δράμα που προείδαν και ανήγγειλαν ξεσπάει. Τότε, εκείνη τη στιγμή, οι επίγονοι των ανθρώπων του 35, οι Gunga Din της ολιγαρχίας που μας κυβερνάει, οι Επιμηθείς της νομενκλατούρας που μας νέμεται φροντίζουν με κάθε τρόπο να σωθούν, λέγοντας ότι η ύπαρξη, η επιβίωση της Ελλάδας ταυτίζεται με την επιβίωση και την ύπαρξη της κάστας τους και της νομενκλατούρας τους και ότι όποιος κτυπά αυτά τα δύο χτυπά την πατρίδα!

Εκείνη τη στιγμή οι Έλληνες, οι δημιουργικοί στην σύλληψη και ηρωικοί στην πράξη, πρέπει να αρνηθούν την νόθο ταύτιση, κάστας, νομενκλατούρας – Ελλάδας, με την οποία συμμετέχουν ενεργά στην δολοφονία της χώρας και τον εξανδραποδισμό των ανθρώπων της.

Μπορούν να διασώσουν το μέλλον μόνο αφού πρώτα απαιτήσουν την εξαφάνιση των ιθυνόντων και της δημαγωγίας τους που καταλήγει στην παρακμή των θεσμών, στην σιωπηλή δικτατορία της ισοπέδωσης, του συνεταιρισμού των εμπόρων και να απαιτήσουν την εθνική αναμόρφωση, βασιζόμενοι όχι στις αιτίες που προκαλούν την παρακμή – και που δεν μπορεί παρά να προκαλέσουν και άλλες – αλλά, στα διδάγματα της ίδιας της παρακμής, που απαιτούν να χαραχθούν νέοι δρόμοι από διαφορετικούς ανθρώπους.

Αλίμονο, δυστυχώς, αυτό δεν το κάνουν ποτέ! Δεν ακούν παρά τη φωνή της καρδιάς τους, δεν βλέπουν παρά μία Ελλάδα ταπεινωμένη αιμόφυρτη και πέφτουν με το κεφάλι στην παγίδα της ιερής «εθνικής ενότητας», προσφέροντας στους πραγματικούς εχθρούς τους, που ποτέ δεν άλλαξαν, την εγγύηση της παρουσίας τους και την πολύτιμη βοήθεια της θυσίας τους! Υπάρχει σε κάθε Έλληνα ένα πολύ τρυφερό παιδί που αυτοκτονεί από αγάπη! Αφού δείξει ένα προς ένα τα χάσματα σ αυτήν την πολυαγαπημένη ενότητα που τον απωθεί, αφού την παρακαλέσει να προσέχει, όταν έλθει το κακό παρά την θέληση του, δεν του μένει παρά να προσφέρει την ζωή του και, σαν μαθητευόμενος του την παίρνουν... Την προσφέρει και του την παίρνουν.. Ύστερα, η ζωή συνεχίζεται τραβώντας την ανηφόρα χωρίς σημαίες χωρίς τραγούδια, και η κάστα υπάρχει, η νομενκλατούρα υπάρχει και οι λόγοι του θανάτου υπάρχουν. Η θυσία του δεν χρησίμευσε σε τίποτα, ο αγώνας του δεν χρησίμευσε πουθενά και μετά από αυτόν, ως την συντέλεια του χρόνου, γενεές επί γενεών Ελλήνων δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτα, αν στη κρίσιμη στιγμή, ξεχνούν ότι είναι εχθροί και αντίπαλοι όσων σφετερίζονται το όνομα Ελλάδα και γίνονται αντίθετα οι σωματοφύλακες και υπηρέτες τους...

Μετά από όλα αυτά παραξενευόμαστε γιατί το κατέβασμα στού «κακού τη σκάλα», που δεν το καταπολεμήσαμε παρά πλατωνικά αερολογώντας, συνεχίζεται αμείωτο! Πήραμε μερίδιο του θανάσιμου έργου όταν αρνηθήκαμε να είμαστε απόλυτοι και ακραιφνείς. Δεν αρκεί να κάνουμε περίπατο κάτω από το βράχο και να κοιτάμε την Ακρόπολη. Πρέπει να την βλέπουμε. Δεν φθάνουν οι εκδρομές στην ελληνική γή για να θαυμάζουμε την φύση, να γευμόστε λιχουδιές και να πίνουμε το κρασάκι μας ανταλλάσσοντας ευφυολογήματα. Πρέπει να ακούμε τους ψιθύρους της σιωπής και να δακρύζουμε. Να αφουγκραζόμαστε τις πέτρες που μας καλούν ζητώντας βοήθεια και να αγριευόμαστε. Κάνουμε βουτιά στα νερά του Αιγαίου και η αρμύρα που κολλάει στην σάρκα μας αντί να ξυπνήσει μέσα μας το θηρίο της απαίτησης και της αγανάκτησης μας ρίχνει σε λήθαργο και ραστώνη.

Θα καταφέρουμε ποτέ να υπερνικήσουμε τις αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα μας. Τυλιχθήκαμε με τις σημαίες. Κατεβήκαμε κοπαδιαστά να γιορτάσουμε την νίκη της Εθνικής μας. Ανεμίσαμε τις σημαίες. Ξελαρυγγιαστήκαμε ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο για κάθε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς. Σήμερα κάηκε η Ελλάδα. Μνημεία του πολιτισμού μας καταστράφηκαν, άλλα βεβηλώθηκαν. Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο πάρα λίγο να είχε την τύχη του Μουσείου της Βαγδάτης. Μην ανησυχείτε! Δεν θα καταστρεφόταν τίποτα. Τα εγγόνια ή τα δισέγγονα σας θα βλέπανε τα "κλεμμένα" στο Metropolitan Museum της Νέας Υορκης προσφορές ανώνυμων δωρητών. Εμείς τι κάναμε; Γίναμε χαμηλοί – χαμηλοί, ισόπεδοι, ταπεινοί, «χώμα – γιοφύρι να γενώ να με πατήσεις άρχοντά μου», δουλοπρεπείς Χατζηαβάτηδες. Αφήσαμε να αρπάξουν το μυαλό μας, την κρίση μας οι ιδιοι σαλτιμπαγκοι που νέμονται τον πλούτο μας. Κάνουν δώρα στον εαυτό τους. Φροντίζουν το μέλλον των παιδιών τους. Δεν αναρρωτιθηκαμε τι έγινε στο Ψυχικό, στην Φιλοθέη, στην Πολιτεία όπου οι «κοσμοπολίτες» κάτοικοι ψηφίζουν του τραπμπούκους του ΣΥΡΙΖΑ και αυτούς που μας καίνε.

Είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε ρομαντικά ανδρείκελα, άψυχες μαριονέτες που τους κουνάνε τα σκοινιά, άψυχα κρέατα για τα κανόνια. Στο δρόμο του μοιραίου θα αντιπαρατάσσουμε μόνο άρθρα γεμάτα άσοφες σοφίες, φληναφήματα και φράσεις στολισμένες με λεκτικές πομφόλυγες;

Αισθανόμαστε αυτή την αντίφαση στον εαυτό μας, ο καθένα από εμάς το ξέρει. Είναι η ίδια η χώρα που αιμορραγεί, είναι η δύναμή της που μειώνεται, είναι η ικμάδα της που ροκανίζεται, είναι το μέλλον της που διακυβεύεται.

Αν δεν μπορέσουμε να υπερβούμε αυτές τις αντιφάσεις τουλάχιστον ας τις μετριάσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το βασικό συμφέρον της χώρας αυτό το σύνολο ανθρώπων, συμφερόντων, παρουσίας που ακούει στο όνομα Ελλάδα απαιτεί να τελειώνουμε με την ολιγαρχία που μας «κυβερνάει» η οποία παρασέρνεται σε μία «φυγή προς τα εμπρός» του κοινωνικού και «θειοπρονοητικού» τομέα μιας τάσης την πρωτοβουλία της οποίας επήραν από αδυναμία ή δημαγωγία και που θα είναι πάντα η αιτία του χαμού τους. Οι άνθρωποι της εξουσίας δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους άλλους της αντιπολίτευσης, οι οποίοι δεν έχουν παρά να ζητάν περισσότερα. Και οι δύο όμως πέραν των παροχών και των ωραίων λόγων δεν έχουν όραμα ή σκοπό για το αύριο. Έχουν όμως στόχο την διαιώνιση του είδους τους, την κληρόδοτηση της νομής της χώρας στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το καθήκον μας ως πολιτών είναι συνεπώς, η εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας, κάθε αλλαγής και κάθε ιστορικής συγκυρίας για να την ανατρέψουμε.

Έχοντας αυτή την σκέψη στο μυαλό μας, θα αδράξουμε κάποια μέρα την στιγμιαία προσφορά της ιστορίας, το μικρό άνοιγμα από το οποίο θα περάσει η αναγέννηση μας.

Δεν είναι αλήθεια ότι ένα ιστορικό πεπρωμένο παρασέρνει τους λαούς, τα έθνη στην καταστροφή τους. Οι λαοί είναι εκείνοι που καθορίζουν την μοίρα τους. Το κάνουν, όπως οι άνθρωποι, με την θέληση και το θάρρος. Ας επανακτήσουμε την θέληση της δύναμης μας και τότε θα επανακτήσουμε ένα μέλλον. Ένα όραμα βίαιο, άγριο, γεμάτο οργή, πάθος ακόμα και μίσος χρειάζεται για να επανεύρουμε το δρόμο της ζωής. Ας μη ξεχνάμε «άγριο κι αν είναι τοραμα καλό είναι το σημάδι»....